Конкурсот за годишните награди на ДПМ е на чекор од својата завршница. Тројцата кандидати за наградата „Мост“ (најдобра книга напишана на некој од јазиците на националностите во Македонија) беа познати од самиот почеток, минатата недела беа обзнанети финалистите за наградата „Димитар Митрев“ за најдобра збирка критика или есеистика, а сега познати се и финалистите за наградите „Стале Попов“ за најдобра прозна книга, „Ацо Шопов“ за најдобра збирка поезија и „Ванчо Николески“ за најдобра книга за деца и млади.

Следуваат петте списоци со сите 15 финалисти:

Финалисти за наградата „Стале Попов“:

1. „Ветрилиште“ (Игор Анѓелков, „Или-или“)

2. „Кој го уби Едгар Алан По“ (Владо Јаневски, „Или-или“)

3. „Приказничар“ (Жарко Кујунџиски, „Антолог“)

Финалисти за наградата „Ацо Шопов“:

1. ,,Јазикот што само ние го разбираме“ (Зоран Јакимоски, „ПНВ Публикации“)

2. „Одглас (на нечуеното)“ (Сузана Мицева, самиздат)

3. „Посвети и пофалби“ (Иван Џепароски, „Дијалог“)

Финалисти за наградата „Ванчо Николески“:

1. „Бакнежи на небото“ (Иван Антоновски, „Светулка“)

2. „Со големо Д (прозен воспев на Другарството)“ (Александар Кујунџиски, „Антолог“)

3. „Првото жарче Љ У Б“ (Велко Неделковски, „Арс Ламина“)

Финалисти за наградата „Димитар Митрев“:

1. „Книжевни паметници“ (Наташа Аврамовска, Институт за македонска литература)

2. „Жени во македонската книжевност од XIX век“ (Славчо Ковилоски, Институт за македонска литература)

3. „Дом во тишина“ (Никола Маџиров, „Арс Ламина“)

Конкуренти за награда „Мост“:

1. „Била једном једна кућа“ („Беше еднаш една куќа“, Гордана Јовиќ Стојковска, „Слово љубве“),

2. “Vetëtimat e heshtjes” („Молњи на молкот“, Делвина Крлуку, самиздат) и

3. “Kopeja Me Zgjebe ndjek autorin” („Шугавото стадо го брка авторот“, Каљош Челику, самиздат)

Во претстојните неколку дена, членовите на петте жири-комисии, кои досега работеа самостојно, ќе се сретнат и на состанок ќе ги бираат наградените наслови за 2024 година. Добитниците на традиционалните награди на ДПМ за 2024 година ќе бидат обзнанети на прес-конференција за медиуми на 11 февруари, а доделувањето на наградите ќе се случи во свечената сала на ДПМ на седумдесет и осмиот роденден на Друштвото на писателите на Македонија, 13 февруари 2025 година.

Jaнко Пенафорт е професионален музичар од Колумбија, кој ја обожува македонската музика и со својот бенд има снимено голем број изведби на улиците низ Богота.

Тој има „Фејсбук“ страница насловена „Колумбиец пее на македонски“ на која што ги споделува видеата од македонските песни, а интересно е и што поттикнат од љубовта кон македонскиот фолклор го научил и македонскиот јазик.

Во настапот во срцето на Богота на „Битола мој роден крај“, тој вели:

„Јас не сум роден во Битола, не сум роден во Македонија. Ние сме родени тука, во Богота и Венецуела, но јас многу го сакам вашиот прекрасен убав град Битола и оваа песна е за вас“.

На уште едно од видеата со бендот ја изведуваат „Македонско девојче“.

„Како музичар од Колумбија, мислев дека сум слушнал сè. Ритми, мелодии, приказни што ги раскажува музиката… но потоа ја открив македонската музика. И да ви кажам, тоа е нешто што никогаш досега не сум го слушнал“, вели Пенафорт.

Колумбиецот неодамна ја посетил Македонија.

Македонскиот народен театар (МНТ) информира дека денеска почнаа првите читачки проби за претставата „Варвари“, дело на рускиот писател Максим Горки, а во режија на Владимир Милчин.

– Делото „Варвари“ е драма која се занимава со социјалните и моралните конфликти на почетокот на 20. век во Русија. Претставата се одвива околу интелектуалецот, кој се соочува со растечките разлики меѓу старото и новото, традицијата и модерноста. Главните ликови се припадници на различни социјални класи: интелектуалци, работници и обични луѓе, кои ги претставуваат различните ставови и конфликти на тогашното руско општество. Тие се поставени во ситуација на морална дилема, каде што мораат да се соочат со своите лични и социјални вредности, се вели во соопштението.

Ова дело првпат се поставува во нашата држава. Во претставата игра масовна актерска екипа од 23 актери: Тони Михајловски, Габриела Петрушевска, Никола Ристановски, Звездана Ангеловска, Софиа Насевска-Трифуновска, Владо Јовановски, Григор Јовановски, Ана Стојановска, Оливер Митковски, Тања Кочовска, Александар Микиќ, Верица Недеска, Сашко Коцев, Гораст Цветковски, Јордан Симонов, Сашка Димитровска, Емил Рубен, Александар Ѓорѓиески, Дамјан Цветановски, Ивица Димитријевиќ, Александар Михајловски, Jана Вељановска и Стефан Спасов. Од нив, повеќето се студенти на професорот Владимир Милчин, режисерот на претставата.

 

Владимир Милчин (1947) е режисер кој работи во МНТ од почетокот на неговата кариера. Бил и драматург и режисер во Драмата при МНТ во периодот од 1970 до 1982 година, а „Варвари“ е негова 24-та режија во театарот. Дипломирал на отсекот за режија на Академијата за театар, филм, радио и телевизија во Белград, во класата на д-р Хуго Клајн. Милчин е основач на алтернативниот театар „Не-театар кактус“ (1964-1970). Заедно со Слободан Унковски ја водел алтернативната група „Театар кај св. Никита Голтарот“ (1970-1972). Исто така, тој хонорарно водел актерска класа на отсекот за драмски актери на Вишата музичка школа во Скопје во периодот од 1972 до 1974 година. Милчин е еден од основоположниците на Театарската работилница на Филозофскиот факултет (1979-1983). Од 1982 година, тој води класа за актерска игра на ФДУ. Со режија почнува во почетокот на 60-тите години и работи во скоро сите театри во земјата, како и надвор од земјава. За дел од нив има добиено и награди на МТФ „Војдан Чернодрински“, Фестивалот „Стериино позорје“, МЕСС – Сараево, Фестивал „Сплитско лето“, како и награди за животно дело „Св. Климент Охридски“ (2018) и „Војдан Чернодрински“ (2019).

Сценограф е Беди Ибрахим, костимограф е Марија Пупучевска, а преводот го направија: Ема Марковска-Милчин и Владимир Милчин. Асистент на режисерот е Шенај Мандак, а изборот на музиката е на режисерот Владимир Милчин.

На сцената на Македонскиот народен театар досега се поставени следниве драми од Максим Горки: „Малограѓани“ (1951) во режија на Илија Милчин, „На дното“ (1954) во режија на Илија Милчин и Илија Џувалековски и „Децата на сонцето“ (1973) во режија на Илија Милчин.

ПР текст