Светски познатиот режисер, сценарист и продуцент, Џим Шеридан кој се наоѓа во Битола, денеска во рамки на фестивалот „Браќа Манаки“  одржа мастер клас. Шеридан чии филмови се ремек делата „Моето лево стопало“ и „Во името на таткото“, на фестивалот пристигна во својство на претставник на Европската филмска
академија (ЕФА). Тој истакна дека е изненаден од сериозноста на на начинот кој е организиран фестивалот.

„Ја разгледував програмата и забележав дека многу голем дел од филмовите кои овде се селектирани да се прикажат се одлични“, рече Шеридан.

На прашањето како влијае брегзит врз Ирска, Шеридан одговори со ангедота:

„Ирска е како кинематографер на Британија, не „постои“, ама тука е. Ние им бевме закана на Британците на некој начин. Во минатото на границата со Ирска се граделе кули и доколку не е некој закана за тебе нема да градиш такви кули. Британците сметаа дека Европјаните ќе ја искористат Ирска за да ја нападнат Британија. Така другите гледаа на оваа мала католичка земја, која беше назадна и старомодна. И тоа е нашата историја“, рече тој говорејќи за политичката историја на неговата земја.

Шеридан зборуваше е и за неговиот филм „Во името на таткото“, и за тоа како политиката и црквата ги разделуваат семејствата.

Шеридан е роден во Даблин 1949 и е еден од водечките автори, сценарист-режисер на ирската кинематографија. Врв на неговата кариера и воопшто врв на ирската кинематографија е ремек-делото „Во името на таткото“, кој на Берлинскиот фестивал во 1994 ја освои „Златната мечка“, по што филмот се закити со уште 7 други светски награди и рекорден број номинации, меѓу кои се 7 номинации за „Оскар“, 4 номинации за „Златен глобус“ и 2 номинации на БАФТА.

За разлика од политиката, во уметноста не треба да се прави компримис, вели композиторот Љупчо Константинов, чиишто ноти збогатија голем број македонски филмови, меѓу кои „Среќна нова 49“ и „Тетовирање“.

Константинов на 40-то јубилејно издание на фестивалот „Браќа Манаки“ синоќа свечено ја доби наградата „Голема ѕвезда на македонскиот филм“, по што попладнево пред новинарите и филмаџиите говореше за неговата љубов кон музиката, но и пристапот и предизвиците со кои се соочува композиторот во едно филмско дело.

„Музиката почнува таму каде што завршува зборот. Се согласувам со она што го кажале и некои големи автори на филмската музика дека најтешко за композиторот е да дојде до темата и тоа одзема најмногу време“, рече Константинов. Според него, технолошкиот развој не може да ја уништи филмската музика, меѓутоа ја прави понеодржлива.

Во однос на соработките, Константинов вели дека пристапот кај секој режисер е различен. Така, додека еден режисер дозволува самиот тој да си ја постави музиката, друг работи на начин што одредува за која сцена сака музика. Сепак, додава Констатинов, тоа не функционира секогаш на овој начин, бидејќи музиката најавува дека нешто ќе се случи или е реминисценција на дејство или чувство. Композиторот раскажа дека првата љубов со музиката му се родила во Охрид, каде со другарите се собирале и свирел забавна музика на гитара. Тогаш го засакал и филмот.

„Човек мора постојано да се образува и надоградува, на младата генерација сега и’ многу полесно. Порано беше тешко да се дојде до партитура, а сега се’ е на интернет. Без оглед на се’, треба да се биде љубопитен и постојано да се експериментира“, заклучи композиторот на денешната средба со новинарите.

Во чест на Љупчо Константинов, вечерва ќе биде прикажан филмот „Среќна нова’49“ во режија на Столе Попов.

Елена Тарчуговска

За долгогошната соработка со режисерот Педро Алмодовар, пријателството и меѓусебните несогласувања, денеска во Битола зборуваше кинематограферот Хозе Луис Алакаине, кој е дел од неговиот последен проект „Болка и слава“ што синоќа го отвори фестивалот на филмската камера „Браќа Манаки“.

Алкаине раскажа дека иако двајцата долго се знаат, тие 16 години не работеле заедно на филм бидејќи биле скарани. Лутината низ годините поминала, па нивната соработка во моментов, кинематограферот ја оцени како одлична. Рече дека од почетоците во 1988 година кога разботеле заедно на „Жени на работ на нервен слом“, па досега, и двајцата многу се промениле.

„Бевме скарани повеќе од 16 години и не работевме заедно на филм. Тој не ме бараше и ниту јас него, сѐ до 2004 година кога Естер Гарсија кој е директор на продукцијата на сите филмови на Алмодовар ме праша дали нема да ми пречи ако снимам уште еден филм со Педро. Тогаш помислив дека 16 години се доволни да помине лутината и сега повторно работиме“, раскажа Алкаине низ смеа.

Осврнувајќи се на филмот „Болка и слава“, кинематограферот откри дека Алмодовар обрнува исклучително внимание на боите кои понекогаш е тешко да се прикажат на големото платно.

„Снимавме сцена во која Антонио Бандерас седеше со зелена прекривка која е многу специфична за доловување. Неговото тело правеше сенка, но Алмодовар инсистирапе зелената боја да биде насекаде иста и без сенки. Местевме многу за да ја снимиме сцената“, кажа тој.

Алкаине синоќа присуствуваше и на отворањето на фестивалот, каде посочи дека јазикот на којшто тој зборува не е шпанскиот, англискиот или македонскиот, туку сликите и преку нив најдобро може да се изрази. Кинематограферот во Битола доаѓа по втор пат, откако пред шест години ја доби наградата „Златна камера 300“ за животно дело.

Елена Тарчуговска