Хирургот Драган Николиќ, шефот на Ургентниот центар при Клиничкиот центар во Војводина, за српски „Блиц“ раскажува како течела акцијата за спасување на повредените при уривањето на натстрешникот во Нови Сад.

Тој вели дека и покрај тежината на повредите, се надева дека пациентите ќе оздрават и напоменува дека е многу важно што заедно со професионалноста и умешноста на медицинскиот персонал постои и емпатија како кон пациентите така и кон нивните блиски.

„Мултидисциплинарниот тим е постојано присутен. За жал, би сакал да бидат подобро, но нивните животи се во опасност. Лекувањето е интензивно, ги следиме и ги вложуваме сите човечки напори и се надеваме на добар исход“, изјави Николиќ.

Тој го коментира денот на несреќата.

„Имавме исклучителни и навремени информации за она што се случува на теренот. Во еден момент во Ургентниот центар дојде река луѓе од КЦ ‘Војводина’. Ништо не зборувавме, знаев дека имам огромен број луѓе на располагање. Знаевме што се случува во секој момент. Овие тројца млади се живи благодарение на добрата организација“, изјави Николиќ.

„Не сме виделе такви повреди од војната“, додаде тој.

„Секогаш сме подготвени за најлошото сценарио, да го примениме целото наше знаење за да ги спасиме луѓето. Веднаш донесов одлука да направам ампутација на самото место за да ја спасам од урнатините“, рече тој и потоа додаде:

„Имав со мене одличен тим од голем број луѓе што беа подготвени да одат без да прашаат дали може да им биде загрозен животот ако отидат таму. Ме прашаа како ќе ја ампутираме раката, реков на кој било начин, дури и под локална анестезија. Луѓето на теренот успеаја да ја ослободат таа рака и веднаш отидовме во операционата сала со девојката“.

„За нас е голем предизвик да ги спасиме овие луѓе. Прогностички, овие луѓе можеби нема да преживеат, но со ваков напор се надевам на добар исход, без оглед на прогнозите“, додаде тој.

„Родителите на една пациентка не излегуваат од Ургентниот центар. Медицинската сестра ми се јави да ми каже дека таткото на една пациентка не ја остава 24 часа. Ја прашав дали има нешто подготвено за него, ми рече дека тој одбива да јаде. Сите дојдовме да разговараме со него, да учествуваме во неговите маки. Тоа ни треба! Ни треба емпатија. Ни треба желба за хуманост. На едната страна е професионализмот, на другата е хуманоста. Мора да се поврзат“, заклучи тој.