Многу суштества имаат способност да испуштаат видлив сјај, но луѓето не се меѓу нив. Сепак, како што истакнуваат истражувачите, ова можеби не е целосно точно.

До 1923 година, бројни студии откриле дека луѓето луминисцираат на фреквенции кои би биле видливи доколку не беа премногу слаби за да ги забележиме. Новото истражување сугерира дека од моментот на зачнувањето, сите ние блескаме на свој уникатен начин. Исто така, можно е дека откривањето на овие „биофотони“ може да ни открие нешто повеќе за тоа што се случува под нашата кожа.

Во новото истражување, тим предводен од биологот професор Хејли Кејси од Универзитетот Алгома во Канада го проучуваше екстремно слабиот сјај на едно парче ткиво: мозокот, сместен во черепот на секој жив човек. Тие внимателно го забележале слабиот сјај на човечкиот мозок и откриле дека тој се менува во зависност од активноста на мозокот.

Ова, велат тие, нуди возбудлива нова можност за проценка на здравјето на мозокот – техника која допрва треба да се развие.

„Како прв доказ за концептот дека емисиите на ултраслаби фотони од човечкиот мозок можат да послужат како отчитувања за следење на функционалните состојби, го измеривме и карактеризиравме бројот на фотони над главите на учесниците додека тие мируваа или извршуваа задача со аудитивна перцепција“, пишуваат научниците во нивниот труд.

„Покажавме дека сигналите од емисијата на фотони добиени од мозокот може да се разликуваат од мерењата на фотони од позадината. Покрај тоа, нашите резултати сугерираат дека при одредена задача, оваа емисија може да достигне стабилна вредност“, се додава во студијата.

Сè во Универзумот со температура повисока од апсолутната нула – вклучувајќи ги и луѓето – емитира вид на инфрацрвено зрачење наречено топлинско зрачење. Сепак, кога зборуваме за ултраслаба емисија на фотони, станува збор за различен феномен од топлинското зрачење.

Ултра слабата емисија на фотони е во опсегот на речиси видлива до видлива бранова должина и е резултат на електроните што емитуваат фотони додека губат енергија, нормален нуспроизвод на метаболизмот.

Кејси и нејзините колеги го сместија секој од учесниците во студијата во темна просторија. На главите на учесниците им беше поставена електроенцефалографска капа (ЕЕГ) за да се следи нивната мозочна активност, а околу нив беа поставени цевки со фотомултипликатор за да се регистрираат сите емисии на светлина. Тие се исклучително чувствителни вакуумски цевки кои можат да детектираат дури и најслаба светлина.

Учесниците потоа беа снимени додека се одмараа и извршуваа задачи базирани на аудио (за да можат да ги прават во темница).

Резултатите покажаа не само дека ЕЕГ сигналите се реални и мерливи дури и надвор од главите на учесниците – туку постоеше и јасна корелација помеѓу излезот на ЕЕГ и активноста што ја регистрирала ЕЕГ капата.

Идните истражувања, велат научниците, би можеле да се фокусираат на тоа како неуроанатомијата може да влијае врз излезот на ЕЕГ, како и на тоа како различни активности се манифестираат во ЕЕГ обрасците – а не само во двете состојби на мозочен одмор и мозочна активност.

Исто така, сè уште не е познато дали секоја личност има свој „отпечаток од прст“ – односно единственост во овој вид мозочна активност.

„На сегашните резултати гледаме како на доказ за концепт дека обрасците на новооткриени светлосни сигнали добиени од човечкиот мозок можат да се разликуваат од позадинското светло во затемнети услови, и покрај исклучително нискиот релативен интензитет на сигналот“, пишуваат истражувачите.

Идните студии би можеле да бидат успешни во користењето избрани филтри и засилувачи за филтрирање и подобрување на карактеристиките на овие сигнали – како кај здрави луѓе, така и кај оние со некое мозочно заболување – што укажува на можностите за идни методи на лекување и терапии.