Експертите откриваат 8 најважни, но запоставени вештини што родителите треба да ги научат своите деца.

Главната задача на родителите е да ги воспитуваат своите деца со љубов и трпение, учејќи ги најважните вештини што им се потребни за среќен и независен живот.

Многу родители ги занемаруваат некои од вештините што се потребни за да се воспитаат деца кои ќе бидат среќни и задоволни во овој несигурен свет, а експертите посочуваат кои се тие вештини.

Овие осум најважни вештини се занемарени од многу родители, според експертите:

1. Способност да се зборува за своите чувства

Едно нешто што родителите забораваат да ги научат своите деца, особено момчињата, е како да зборуваат за чувствата, истакнува Џоана Шредер, експерт за родители и автор на „Како да разговарате со вашите момчиња“.

Кога децата почнуваат да имаат силни чувства, едноставно им велиме да се смират или да им кажеме да се ослободат од своите емоции. Наместо тоа, треба да слушаме, да ги слушаме неколку минути, а потоа да го повториме она што мислиме дека сме го слушнале за да се чувствуваат потврдено, прифатено и прифатено.

Можете да започнете велејќи: „Чекај, дозволи ми да се осигурам дека те разбирам правилно. Лут си затоа што твоите браќа и сестри не сакаат да ја играат играта што сакаш да ја играш“. Дозволи им да те исправат ако грешиш.

Потоа, обиди се малку подлабоко да ги испиташ чувствата на твоето дете, на пример: „Сега кога разбирам зошто си лут, се прашувам дали можеби се чувствуваш малку изоставено затоа што таа игра е за постари деца и можеби ќе ти биде тешко да победиш?“

Ова може да го охрабри вашето дете да се обиде да најде решение, но исто така да им објасни на своите браќа и сестри зошто се лути, фрустрирани итн.

2. Способност за изразување емоции со зборови

Американскиот психолог Џон Готман од Институтот Готман препорачува да му помогнете на вашето дете да опише како се чувствува со зборови.

Кога децата можат правилно да ги препознаат и етикетираат своите емоции, тие исто така можат подобро да ги регулираат. Обидете се да користите фрази како: „Се чувствувам како да си вознемирен“ или „Звучи како да си повреден“, но погрижете се да не го кажувате тоа со призвук на осуда.

3. Способност за донесување сопствени одлуки

На децата постојано им се кажува што да прават, објаснува семејниот терапевт Лиен Авила. Поради ова, тие чувствуваат дека никогаш не можат да донесат свои одлуки, затоа обидете се да создадете можности за нив да донесат свои одлуки.

На пример, дозволете му на вашето дете да одлучи што да јаде. Понудете му ограничен избор – да речеме, неколку опции за облека од кои може да одлучи што да носи во градинка или училиште.

4. Способност да се охрабри себеси

За адвокатката Џенифер Харгрејв, запоставена вештина за родителство е фокусирањето на подготовката на вашето дете за живот. Честопати, особено за родителите на мали деца, примарниот фокус е на заштитата на детето.

Но, како што децата стануваат понезависни, родителите треба да преминат од заштита кон овластување на своите деца да се справат со животот.

Тоа значи да ги научите како да се справат со загуба, тага, прошка и сите непријатни чувства што ќе ги сретнат во животот. Кога родителите им помагаат на своите деца да разберат дека овие „непријатни“ чувства (а понекогаш и болни) се можности за раст и поисполнето искуство, тие ги подготвуваат своите деца за неверојатен живот, објавува Yourtango.

5. Способност да се биде самодоволен

Една од најзанемарените родителски вештини е препознавањето кога вашите деца покажуваат способност да прават нешто сами, вели уредничката и астрологка Арија Гмитер.

Навистина е тешко да се направи, особено ако го сакате вашето дете и сакате да му биде што е можно поудобно. Но, во моментот кога вашето дете ќе открие дека е љубопитно да постигне нешто за себе, најдобро е да бидете таму за да го бодрите и да ја поддржите неговата независност.

6. Способност за регулирање на емоциите

Терапевтот д-р Глорија Брејм истакнува дека една од најтешките лекции што родителите треба да ги научат е како да ги регулираат своите емоции пред своите деца.

Некои родители се многу добри во ова, но има и такви кои имаат ужасни напади на бес пред своите деца. Ова е особено опасно ако овие судири на гнев и негодување се случат меѓу мама и тато, пред децата, или дури доведат до физичка пресметка меѓу нив.

Децата треба да видат дека нивните родители можат да го контролираат и регулираат нивното однесување; во спротивно, може да се плашат дека нивните родители еден ден би можеле да се свртат против нив!

7. Способност за надминување на разочарувањето

Родителите треба да обрнат поголемо внимание на тоа да ги учат децата како да се справат со разочарувањето, предупредува авторката и клинички социјален работник Мишел Вајнер-Дејвис.

Наместо тоа, за да ги заштитат своите малечки од сè, многу родители премногу попуштаат. Дури и ако не попуштат, мајките и татковците честопати се впуштаат во долги објаснувања за тоа зошто не му дозволуваат на детето да направи нешто, зошто не може да направи нешто, што доведува до циклус на „додевање“ и изговори. Понекогаш, едноставно „не“ е во најдобар интерес на сите.

8. Способност да се познава себеси и да прифаќа ограничувања

Запомнете, вашето дете сè уште ја нема вашата мудрост, предупредува семејниот терапевт Каролин Магваер. Вашето дете има ограничено животно искуство, па затоа неговата перспектива е ограничена.

Затоа ваша задача е да му помогнете да го развие своето разбирање за животот и да го обликува својот пристап кон секоја ситуација.

Со прифаќање на ограничувањата на вашето дете, вие станувате токму родителот што му е потребен и само на овој начин можете да му помогнете да учи, да расте и да се развие во здрава, среќна личност.

Секако, сето ова не е лесно, па затоа мајките и татковците се соочуваат со предизвикот да откријат како да им го дадат на своите деца просторот и независноста што ја сакаат, а во исто време да бидат родителите што им се потребни на нивните најмали.

За многумина кои пораснале во поранешна Југославија, сеќавањата на летните празници долж јадранската обала носат трага на носталгија: мирисот на бор, преполните возови кои оделе на југ и одморалишта каде „сите“ можеле да се опуштат. Колективното сеќавање често се враќа со идеја дека морето било достапно за сите – работници, студенти, дури и школски деца. Но, дали тоа навистина била реалност за сите граѓани или само идеализирана слика на едно време?

„Мислев дека сите во Југославија одат на море, како тоа?“, напишал еден Хрват на „Редит“, споделувајќи анкета од стари весници во кои се прашува како просечниот Југословен летува во Сплит. Во воведот на текстот се наведува дека причините за малиот број на домашни посетители се добро познати и дека целта била да се дознае како се снаоѓаат оние кои ја оствариле желбата барем да го почувствуваат мирисот на морето.

Еден од испитаниците бил Митар Митровиќ, 32-годишен новинар од Шид, кој рекол дека летото дошол со автомобил со сопругата и планираат да одат на Корчула. „Цени? Слушајте, не се двоумевме ни момент дали да одиме на море, без разлика на тоа што нè очекува таму. Знам дека ќе потрошиме можеби 3 или 4 месечни плати, но за тоа ќе размислуваме кога ќе се вратиме дома.“

Тридесетседумгодишниот месар од Шид, Никола Макивиќ, рекол дека тој и неговото семејство дошле на одмор преку СИЗ (Самоуправни интересни заедници) и СИЗ за рекреација на својата општина.

„Сè имавме обезбедено, сместени во студентски дом, а цената за целосен 10-дневен престој била 6.000 динари. Одморот беше можен само под овие услови, никогаш не сме ни сонувале за приватен аранжман. Сè е скапо.“

Двадесет и двегодишната службеничка од Слуњ, Горана Улмек, рекла дека веќе трета година по ред доаѓа кај својата сестра која живее и работи во Шибеник.

„Додека таа е тука, и јас ќе го поминувам летниот одмор на море, бидејќи со својата заштеда не можам да издржам подолго од три дена сама.“

Не е познато од која година потекнува овој новински текст, но е сосема јасно дека жителите на поранешна Југославија се жалеле на високи трошоци за летни одмори и во многу случаи деновите ги поминувале на море благодарение на сместување во работнички одморалишта, додека рестораните и приватните аранжмани генерално ги избегнувале.

„Како дете, се сеќавам дека секое лето моите баба и дедо, па дури и прадедо и прабаба, беа надвор од себе поради бројот на луѓе кои минуваа низ нашата куќа – многу роднини кои се сетиле да дојдат на лето. Но не беа нервозни поради нив, туку затоа што тоа беше непрекинато – од почетокот на јуни до крајот на октомври, без слободен ден. Еднаш ја прашав баба – уште бев дете – зошто едноставно не им каже да не доаѓаат. Објасни дека се радуваат на тоа на истиот начин како што јас се радувам на роденденски торти и подароци. Ако требало сами да платат, немале доволно пари, а ако оделе на кампување – нема ни да ги видеме. Го спореди со прашањето: „Дали би сакале да пропуштите родендени, подароци и гости, кога толку се радувате?“ И секој пат кога луѓето зборуваат за тоа како некогаш луѓето оделе на море, се сеќавам на тоа“, коментирала една Хрватка.

Уште еден корисник на Reddit рекол дека се сеќава дека пријател му кажал дека за време на југословенската ера поминал две недели на Бриони со родителите и дека тоа денес не може ни да го замисли. „Заборавил дека дедо му бил истакната воена личност.“ Други исто така сведочат дека летните одмори биле многу достапни за воените или партиските функционери.

Многумина се сеќаваат дека нивните родители можеле да ги носат на море благодарение на работничките одморалишта. „Моите родители ми рекоа дека многу луѓе оделе на море ако работеле за компании кои имале сместување на обалата.

„Мајка ми била фабричка работничка. Ратите се плаќале низ годината, а потоа одевме во работничко одморалиште на море две или три години по ред – околу ’87, ’88 и ’89. Да не беше тоа, се прашувам дали некогаш ќе го видев морето.“

„Па, убаво пишува – сите кои оделе на одмор, оделе на одмор ултра евтино во јавни одморалишта: од фирми, општини, градови. Секогаш одевме во Задар во одморалиште Железница. Сите луѓе од Бродарица беа на Корчула во градското одморалиште. Денес фирмите немаат ни да направат стан за своите работници, а камоли одморалиште – а потоа се жалат дека нема работници. Фирмите сè уште градат станови и одморалишта, но само за шефовите.“

Некои не се согласуваат со ова и тврдат дека можело да се оди на одмор без разлика на припадноста на армијата или партијата, а дека тоа било достапно и на обичните работници.

„Се сеќавам на тие времиња и можам од прва рака да кажам дека еден пријател од соседството отишол две или три недели (не се сеќавам точно, мислам дека беа две) пред мене во одморалиште во Пунат – неговиот татко работеше во Чистоќа. Потоа отидовме јас и моите родители – мојот татко беше инженер за заштита на трудот, а мојата мајка фабричка работничка. Се сеќавам на тоа бидејќи ме фрустрираше до срж што не можев да го поминам летото со својот најдобар пријател. Не велам дека сите убаво поминале – тоа никогаш не е можно – но земјата беше како создадена за малиот човек. Познавам некои „големи Хрвати“ кои страшно ја мразат Југославија, но често ја започнуваат приказната за тоа колку било добро да се работи во фабрики и колку луѓето биле среќни. Дури и не сфаќаат дека самите си противречат, но никогаш не ги прекинувам – убаво е да се слушне дека и малиот човек некогаш нешто вредел.“

„Роден сум во Загреб кон крајот на седумдесеттите. Секоја година одев на море со родителите најмалку две недели – од Истра до Далмација – а откако ќе им завршеше одморот, одев најмалку десет дена со баба. Немавме недвижнини покрај морето, никој во семејството не бил воено лице или блиску до политиката. Сите деца од мојот оддел во основното училиште исто така оделе на море.“

На крајот, се јавил корисник на Reddit кој сакал да ги разби сите митови за Југославија. „Глорификацијата на животот во СФРЈ е апсолутен апсурд. Живеевме како робови – тоталитарен режим, членски карти на Комунистичката партија. Забораваме на недостатоците, ваучери за храна и гориво, редици пред продавници. Како деца, се радувавме кога семејство кое избегало на Запад донело бонбони, чоколади, кафе… масло… Летото го поминувавме во работнички одморалишта, а единствените вистински привилегии беа за генералите и политичката елита. Со едноставни зборови – ужас.“

Хајди Клум (52) повторно го привлече вниманието на јавноста позирајќи сосема гола и без шминка за списанието Paris Match.

Германско-американската манекенка се појави во сосема природно издание на фотографиите, а во интервју за француските медиуми откри како го поминува летото со својот сопруг, музичарот Том Каули.

Клум истакна дека овој јули одлучила да направи пауза од својот зафатен распоред, патувања и постојана работа, па затоа времето со сопругот го поминала на омилено место – островот Свети Вартоломеј. Пред повеќе од три децении, се заљубила во тој карипски остров, а со Каули изградила куќа таму во ридовите на Сен-Жан. Како што вели тој, тоа дополнително го зајакнало нивниот брак.

Познато е дека Клум отворено зборува за својот приватен живот – претходно нагласила дека нејзината страсна врска со нејзиниот сопруг, кој е 16 години помлад од неа, е причината зошто се чувствува млада и витална. Таа со насмевка рече дека нема болки во грбот или колената, а освен тоа, има сопруг кој совршено ѝ одговара. Клум вели дека разликата во годините нема никакво значење за нив двајца – таа верува дека љубовта и енергијата што ја споделуваат одат многу подалеку од бројките.