Пејачот и тапанар на 3 Doors Down, Бред Арнолд, откри дека му бил дијагностициран рак во четврта фаза.

Поради својата болест, бендот мораше да ја откаже турнејата, а Бред објави на социјалните мрежи.

„Здраво на сите, јас сум Бред од 3 Doors Down. Се надевам дека имате одличен ден. Имам не толку добри вести за вас денес“, започна тој, пред да открие дека му бил дијагностициран карцином на бубрежни клетки, еден вид рак на бубрезите. Неговата болест била откриена пред неколку недели, кога му се слошило и отишол во болница.

Тогаш лекарите откриле дека ракот веќе преминал во четврта фаза и се проширил на белите дробови.

„Значи, бев болен пред неколку недели, потоа отидов во болница на преглед и всушност ми дијагностицираа чистоклеточен бубрежен клеточен карцином кој метастазирал во моите бели дробови. Тоа е стадиум четврти, што не е многу добро“, рече тој.

И покрај тешката болест, познатиот музичар изјави дека воопшто не се плаши од својата дијагноза.

„Но, знаете што? Му служиме на моќниот Бог, а тој може да победи се. Затоа не се плашам. Навистина, навистина не се плашам од тоа“, додаде тој.

Тој исто така рече дека бендот мора да ја откаже претстојната турнеја што требаше да започне на 15 мај во Дејтона Бич.

„Ќе не принуди да ја откажеме турнејата ова лето. Жал ни е поради тоа”, рече тој, додавајќи дека можеби е време да ја слушнеме нивната песна “It’s Not My Time”, која ја спомна и во описот на објавата.

„Ви благодарам за сите досегашни спомени. Сега верувам дека „Не е моето време“ е навистина мојата песна. Ова ќе биде борба, па ни требаат нашите молитвени воини! Ви благодариме што сте најдобри обожаватели на светот. Ве сакаме сите!“ напиша тој.

Кога на љубителите на ракометот ќе им го спомнете името на најдобрата ракометарка во светот, Светлана Китиќ Магиќ, сите помислуваат на 2015 година кога Цеца ја освои таа награда, но факт е дека нејзиниот живот, како и кај сите нас, е медал со две страни.

– Ова признание ми значи многу. Тоа не е важно само за мене, туку и за цела држава, Белград и нашиот женски ракомет. Оваа награда ја посветувам на моите родители и деца, бидејќи тие ми дадоа најголема поддршка – изјави Китиќ Магиќ на доделувањето на наградата за најдобра ракометарка на светот досега, а никој тогаш не се ни сомневаше дека се соочува со сериозни семејни проблеми.

Најпочитуваната светска ракометарка на сите времиња ја откри својата тешка животна приказна откривајќи ги мрачните моменти од нејзиниот насилнички брак. Зад нејзините спортски успеси се крие болно минато, каде што често наместо на теренот беше во Брза помош, соочена со насилство од поранешниот сопруг, кој потоа исчезна од нејзиниот живот, но остави длабока трага.

Траумите од бракот не беа единствениот извор на стрес во нејзиниот живот, бидејќи Цеца Китиќ беше клучна фигура во Ракометниот клуб „Раднички“ и ја извршуваше функцијата директор. Последиците од стресот не ја заобиколија нејзината физичка здравствена состојба, а таа доби проблеми со тироидната жлезда и ѝ беше дијагностициран Хашимото синдром.

Оваа храбра жена не молчеше. Своето искуство отворено и без самосожалување го сподели, велејќи дека сè им должи на децата – ќерките Александра, Марина и синот Никола, кои биле клучен фактор за заздравување на траумите и надминување на предизвиците што и ги поставил животот.

-Молчев бидејќи се срамев да го пријавам таткото на моето дете. Ова траеше додека не дојде до тој степен што повеќе бев почесто во Брза помош отколку на спортски терен. Потоа отидов во полиција и раскажав се – изјави еднаш Цеца Китиќ во својата исповед за Глорија.

Со оглед на тоа дека се мажела четири пати, многу отворено објаснила кој сопруг бил нејзиниот насилник и како ѝ го уништил животот.

– Зборувам за Горан Богуновиќ, третиот сопруг. Тој е татко на Марина. Неколку месеци откако се разведовме, тој исчезна без трага. Жалам што не ставив крај на таа траума порано. Ме претепа од ведро небо, поради алкохол. Пиеше многу, и беше страшно љубоморен.

Како што истакна таа, единствената добра работа, ако воопшто може да се каже, е што децата не присуствувале на овие сцени.

– Никола тогаш не живееше со мене, беше со татко му, мојот втор сопруг, а Мара имаше околу три години. За среќа, малку се сеќава на тоа, го напика длабоко во себе. И ние не зборуваме за тоа. Мојата животна филозофија е дека ги простувам сите грди работи што ми се случиле, но не ги заборавам.

Без размислување заклучила:

– Секако дека траумите останаа. На пример, кога слушам некој како се расправа или гласно зборува, секогаш барам од таа личност да го намали гласот. Односно, ако само почувствувам дека ќе има гужва, целосно се вознемирувам. Нашите постари велат: „Еднаш ќе ти стави раце, пак ќе направи“, а мајка ми тоа ми го кажуваше, но јас не ја послушав. Мислев дека ќе помине, ќе се смени, па да пробаме пак за доброто на детето, срамота е. А што се однесува до стравот да не се повтори, по некое време му признав на следниот партнер каков проблем имам со бившиот сопруг и го предупредив да не случајно го крева гласот, а камоли да крене рака на мене, бидејќи Не знам што би можел да направам. Како и да е, никогаш повеќе не ми се случи такво нешто.

Поради стресот и сето она низ кое поминала, добила проблем со тироидната жлезда.

– Со години знам дека имам проблеми со тироидната жлезда, но не знам кога точно почнаа. На еден натпревар, кога бев тренер на Раднички, се онесвестив. Беше исклучително тежок натпревар, бев многу нервозен. А и пред тоа забележав дека за време на дискусии или кога сум возбуден го губам гласот, почнувам да зборувам рапаво. Тој ден, кога се онесвестив, ќерка ми ми рече веднаш да одам на лекар. Ја послушав и испадна дека имам Хашимото синдром.

Таа детално опиша што користела во борбата против овој здравствен проблем.

-Почнав со 25 милиграми од лекот, потоа отидов на 50, па на 75, па на 100 милиграми, а дозата постојано се зголемуваше, додека не отидов кај прекрасен лекар кој ми објасни дека е бескорисно да земам лекови ако не престанав да се изложувам на стресни ситуации. Ми беше јасно дека еден од изворите на стрес беше тренерската работа, па веднаш ја напуштив. Вториот поттик беше колапсот на мојот брак со четвртиот сопруг, но и тоа заврши со развод во 2014 година. И навистина, шест месеци подоцна успеав да се вратам во нормала. Сега не се чувствувам слаб како порано, иако кога навистина ќе се налутам, губам неколку килограми и се враќа засипнатоста. После се што поминав, ги советувам сите жени, особено оние над 35 години, редовно да одат на прегледи. Затоа што, некое време мислев дека сум добро – изјави Цеца.

Згора на се, таа е убедена дека емотивноста влијаела и на болеста.

– Знам дека има и други емотивни луѓе, не сум единствениот на светот, но многу интензивно ги доживувам и победите и поразите, и убавите и грдите настани, како да ме погоди земјотрес или бурен ураган.. Хормоните ми полудеа, за десет дена губам три-четири килограми, имаше и тремор. Бидејќи вообичаено имам низок крвен притисок, кога сето ова ќе се собере, навистина се разболувам.

Ракометарка пред две години на хуманитарна модна ревија организирана од Здружението на жртви на насилство зборуваше за проблемот со насилството кој е во пораст.

– Ми се чини дека секоја година има се повеќе жртви. И самиот бев жртва на насилство и знам колку сила ми требаше да го кажам и признаам тоа. Жртвите често се чувствуваат виновни што тие се виновни. Има многу осуди, недоразбирања и селски приказни – рече Цеца.

Како што истакна тогаш, и требаше долго време да собере храброст јавно да излезе и да зборува за насилството што го доживеала.

– Ми требаше долго време јавно да го кажам тоа. Траумата останува со вас до крајот на животот и никогаш не ја заборавате. Кога почнав да зборувам за тоа, почувствував големо олеснување. За тоа треба да се зборува и нема срам во тоа. На почетокот ми беше многу срам. Непишано правило е дека штом ќе се удри првиот удар, тој ќе продолжи. Ја имав лудата среќа што имав своја работа и свои пари, па не бев зависна од насилникот со кој бев – рекла Цеца.

Таа била изложена на малтретирање цели шест години, а според неа, се отишло дотаму што во еден момент го молела сопругот насилник да ја убие, за да заврши тортурата еднаш засекогаш.

– Насилниците се добро скриени, од толку голема љубов стигнуваш до тој степен да те тепаат толку многу што мислиш дека ќе те убијат. На крајот дојде до таму што му реков „убиј ме, нема да останам со тебе“. Немав решение, тоа се моментите кога целосно се повлекуваш во себе, стануваш вистинска жртва. Тоа траеше 5,6 години. Тоа е срамот да се разведам, поради детето, тоа ми беше трет брак и со сите сили се трудев да го спасам. Децата знаат, Мара еднаш ми го спаси животот. Насилството е нешто од што повеќе не се срамам и отворено разговарам со децата, тие треба да знаат дека не се сами – ја заврши својата шокантна исповед Светлана Китиќ, најдобрата ракометарка на светот на сите времиња.

Полицијата пронашла тело без глава и раце на плажата Бризи Поинт во Њујорк.

„Дејли мејл“ сугерира дека телото било откриено две недели откако познатиот ирски режисер Рос Мекдонел (44) исчезнал од својот дом во Њујорк, а неговиот велосипед подоцна бил пронајден на само пет километри од плажата Бризи Поинт.

Њујоршката полиција не откри дали осакатеното тело било исфрлено на брегот од водата или било оставено на плажата. Главниот медицински иследник во градот сега се обидува да ја утврди точната причина за смртта.

Идентитетот на жртвата нема да биде соопштен додека семејството не биде известено.

Мекдонел последен пат бил виден во сабота, 4 ноември околу 20:30 часот. Добитникот на Еми потоа беше виден на плажата Форт Тилден во близина на Роксбери, каде што неговиот велосипед беше пронајден заклучен три дена подоцна.

Emmy-winning Irish filmmaker Ross McDonnell, 44, vanishes in NYC https://t.co/k3buMkwugz pic.twitter.com/TFg2LFXv7t

— New York Post (@nypost) November 13, 2023

На почетокот на овој месец, пријател на исчезнатиот режисер, Џин Галерано, за ирските медиуми изјави дека Мекдонел бил на плажа, но дека „влегол во океанот“ пред да се изгуби.

Мекдонел, кој по потекло е од Даблин, доби Еми награда во 2021 година за неговата работа на серијата „Трговија“. Работел низ целиот свет, вклучително и Авганистан, Украина и Мексико, а беше номиниран за уште една награда Еми во 2018 година како режисер на документарниот филм за Си-Ен-Ен Филмс Елијан.