Современата македонска драматургија и сè што прoизлегува од неа, јазикот, идентитетот, сензибилитетот точно и хируршки прецизно како непроценливо културно наследство ни ги остави творештвото на Горан Стефановски. Можеби најцитираниот професор и драмски писател на совремието пред чии изведби на драмските текстови замолчуваше публиката на светските театарски сцени. Се чини и за најсложената филозофска размисла и наједноставната човекова тегобност, во текстовите на Стефановски има одговор. Го нарекуваа македонскиот Шекспир, што е несомнено соодветно, уште повеќе што самиот Стефановски својата даровност ја надградувал како студент на Филолошки факултет во Скопје, англиски јазик и книжевност.
Подоцна драматургија изучува на театарската академија на Универзитетот во Белград каде што и магистрирал на тема „Сценските напаствија како основа на драматургијата на Семјуел Бекет“.

Стефановски работел во драмската редакција на Телевизија Скопје, а потоа како асистент на скопскиот Филолошки факултет. Од 1986 година е професор по драматургија на Факултетот на драмска уметност во Скопје.

Живееше и работеше и во Скопје и во Лондон. За своите бројни драмски текстови, Стефановски е повеќекратен добитник на наградата „Војдан Чернодрински“, потоа „Стале Попов“, „11 Октомври“, „Стериина награда“.

Драмите на Горан Стефановски имаат нешто заедничко: преку трагедијата на едно семејство, Стефановски ни ја предава историјата на македонскиот народ, со сите свои болки и рани, со социјалните неправди, политичките разидувања, стремежот за подобро утре. Пишуваше за луѓе-нелуѓе, предавници, кои се дел од историјата на овој народ. Тоа се оние ликови кои во потрага по поудобен живот ги поддржуваат, ги помагаат и им отвораат пат на сите непријателски дејности. Таквите се заслепени од сјајот на „розовите приеми на буржоазијата“ каде што всушност и не припаѓаат. Тие се подготвени да ги предадат и своите најблиски, пријатели и роднини, а во знак на послушност би го убиле и својот роден брат. На овие ликови Стефановски им припишува реченици како: „Не ме боли газот за народните права, ниту народот ги заслужува, ниту може да ги има, ниту ако ги добие ќе знае што да прави со нив“ (Киро, „Лет во место“).
Можеби најчесто цитирана реченица ќе остане онаа од Цибра („Тетовирани души“), кој сонува за кариера на народен трибун, а пораснат е на улица според законот на посилниот. Тој вели: „Иднината никако да дојде, минатото никако да си отиде, а ние овде глумиме сегашност.“

Стефановски почина вчеравечер во близина на Лондон на 66 годишна возраст.