Меѓународната ликовна колонија „Де Ниро”, во саботата во изложбениот салот „Магаза”, организира изложба на црногорскиот ликовен уметник, учесник на колонијата, Драган Мијач-Бриле

Ликовната изложба на Драган Мијач-Бриле е прва негова самостојна изложба во Битола, бидејќи него го познаваме преку реномираната традиционална ликовна колонија „Де Ниро” во организација на Драги Филевски. Затоа, за битолчани, оние вистинските љубители на ликовната уметност, оваа изложба претставуваше вистинско културно исвежување и истовремено одушевување, бидејќи на овој начин поблиску го запознаа не само авторот, туку и неговите ликовни дела и она што, всушност, е тој. А тој е уметник кој на своите дела им дава драматуршка форма.Впрочем, уште во почетокот на студентските години на Драган Мијач Бриле, неговиот позната на бившојугословенските простори професор, академикот Светомир Арсиќ Басара, ја открива прво драматиката, а потоа и поетиката во делата на тогаш младиот Бриле.Можеби, токму и затоа, тој се определува за вајарството и го студира тоа, бидејќи претежно тука е и допирот на уметникот со делото кое треба да го создава од каменот, од мермерот, од себе, оти создавањето, барем во вајарството, бара една драматуршка експресија. Само така ќе се создаде една драма за едно супериорно дело, бидејќи вајарството не познава грешки. Затоа, Бриле, пред да се внесе во она што треба да го создаде, мора да одигра една цела драма, а во драмата, во создавањето на делото на Бриле, не е присутен само еден лик и едно дејствие. Тој прво ја создава сцената, па појавата на неа, па потоа дејствието кое би се одиграло со сите оние потребни контури. Но, Драган Мијач – Бриле, гледајќи дека на некој начин е “хендикепиран”, се разбира за разлика од класичните сликари, (на кои им се потребни само штафелајот, платното, бојата и четката), сакајќи да ги покаже своите вештини во ликовната уметност, ги остава алатите кои ги користи во вајарството и се зафаќа со сликарството, со иста таква динамика, драма, но и одредена поетичност, која пак е потребна во сликарството.Сега во сликите на Бриле драмата е поизразена оти таа може да се види на платно, а строгите црти на ликовите, го покажуваат дејствието и последователните реакции изразени преку реакциите на нивните ликови, без разлика дали станува збор за болка или радост. Тоа пак, од друга страна, ја изразува сензибилната мисија на овој црногорски автор, кој преку колоритните бои ја одредува спецификата на ликовната поетика.„Рускиот стогодишник”, „Муза на виното и поезијата”, „Виноградарка” (-та), (сите во техника масло на платно), прават успешен обид за внесување на контурите во личната поетичност на Драган Мијач-Бриле, а додека пак „Девојката од дробен песок”, „Девојка”, „Главата на Исус”, „Распетие”, „Црнички пејзаж”, кои се работени со октоподово масло, ни ја прикажуваат драматургијата на Бриле, што тој ја има во себе. Сите ликовни дела заедно, ни говорат дека Бриле ја има и приказната во себе, која е длабоко прониклива, којашто, впрочем, и е потребна за создавање на едно совршено ликовно дело, за коешто, пак, поетите би можеле да речат дека е реализам измешан со експресионизам и сето тоа, доведено до чистината и совршенството на духот.Драган Мијач – Бриле не е ни Гоген, ни Ван Гог, затоа што тој не пресликува нешто туѓо, тој не ја бара инспирацијата и приказната кај овие двајца, туку тој ја гледа во поднебјето од каде што потекнува. И затоа, тој создава свој ликовен јазик, којшто секој ликовен уметник го прави токму поразличен од другите.Зоран Пејковски