Во издание на Издавачката куќа „Феникс” од Скопје, од печат излезе најновото книжевно остварување “За животот, љубовта и смртта” на македонскиот автор Зоран Пејковски, кој живее и работи во Битола

Станува збор за монодрама која беше одиграна на сцената на Народниот театар од Битола, во театарската сезона 2001-2002 г. Рецензенти на оваа книга се познатите писатели и професори Јован Павловски и Александар Прокопиев кои високо го етаблираа ова книжевно-драмско дело.Јован Павловски ќе напише:… Тоа што Зоран Пејковски за врв на слободната волја го избира самоубиството, тоа е прашање за кое може да се дискутира и право на оној кој учествува во дискусијата, да го прифати тоа мислење, тој став, или да го отфрли. Меѓутоа, не може да се спори со авторот кога тој тврди дека “смртта е нешто возвишено, зашто тоа е една чиста, етерична, недефинирана филозофија”. А ако е така, а за него така е, и тоа право на самоопределување Пејковски доста вешто и тврдоглаво, низ целата монодрама, настојчиво, би рекол дури и на свој начин убедливо, го брани, тогаш нам ни останува да се согласиме и да ја прифатиме таа филозофија на постоењето, дотолку повеќе што божјо право е на авторот, што би рекол св. Павле, сам да го насочува животот на своите херои, па, и сопствениот живот, во крајна линија. Монодрамата на Пејковски, навистина, е синтагма на судбината на луѓето, опкружени, постојано и во секоја прилика, со несреќи, кои го определуваат и поначесто го утврдуваат нивното постоење….. На тој начин монодрамата на Зоран Пејковски „За животот, љубовта и смртта” добива една нова димензија, дополнителна и битна, која целата драма на ЧОВЕКОТ СО РАСКОПЧАНИОТ МАНТИЛ ја изместува кон светлината, па, на тој начин, ја изместува кон убавината на животот и на целата Зоранова монодрама….А, пак, Александар Прокопиев, ќе нотира „…Насловот на пиесата именува, една покрај друга, три големи категории во нашето суштествување – животот, љубовта и смртта – кој што, едновремено, и го осмислуваат, но и го обременуваат… Со ваквата ерудиција и еруптивност на “монодрамата” се постигнува едно насочено и стилско субјективизирање, затоа што (единствениот) протагонистот сето тоа го прави во однос на една голема полемика и општа тема…….Значи, пред читателите (гледачите) се открива низ монологот на губитникот, крај гробот (претпоставуваме на изгубената сакана), субјективизираната вистина за еден кус човечки век, во којшто може да се почувствува и убавината, која била следена од тагата, радоста, но и од исчезнувањето…Авторот на монодрамата Зоран Пејковски, умее на подедноставната форма на исповед да и’ даде движење и постојаност до ефектниот крај, со кој што се сменува и просторот на кажувањето и полето на исчекувањето на читателот (гледачот).Инаку, Зоран Пејковски автор е на книгите: „Тесно небо” – (поезија); „Последниот чин на комедијата на смртта” – (трагикомедија), „Реликвија на светлината” (поезија), препев на поемата „Облак во пантолони” од Владимир В. Мајаковски, „Relic of the light” – (поезија), „Филозофија на смртта” – (поезија), „Љубов на вересија” – (драма – комедија), „Театарот е ритам и стил” (публицистика), а „За животот, љубовта и смртта” е негова деветта книга. Меѓу другото, Зоран Пејковски е и сценарист на три краткометражни играни филма, работи на литературни и театарски критики и полемики. Член е на Друштвото на писателите на Македонија од 1995 г.Моментално е главен и одговорен уредник на Битолскиот информативен неделник „Јавност”.