На 22 и 23 февруари од 20 часот во Кинотека ќе биде прикажан долгометражниот музички-документарен филм „Перо Ловшин – Ти можеш“ кој ја раскажува приказната на Перо Ловшин, еден од првите панк рокери во Источна Европа. Гостин на проекциите ќе биде токму Перо Ловшин. Тој, како фронтмен на Панкрти, со текстовите и активизмот одбележал цел еден период од историјата на Словенија.

Настанот е во организација на Словенечки центар – Скопје и Кинотека, а по повод Прешернов Ден.

Режијата на филмот е на Јани Север, кој е и автор на сценариото заедно со Стојан Пелко. Улогите во филмот ги толкуваат: Ловшин, Биг Фут Мама, Присмојени професори блуза. Долгометражниот музички-документарен филм ја раскажува приказната на Перо Ловшин, еден од првите панк рокери во Источна Европа. Гостин на проекциите ќе биде токму Перо Ловшин. Тој, како фронтмен на Панкрти, со текстовите и активизмот одбележал цел еден период од историјата на Словенија. Во режија на Јани Север, филмот го опфаќа периодот на анархизмот и бунтовноста на 1970-тите години, независноста на Словенија, демонстрациите во центарот на Љубљана, сè до учеството на UEFA Euro 2000 во Амстердам.

Панкрти, формирани во 1977, во мала населба во околината на Љубљана, се најверојатно првиот панк рок бенд во тогашниот источен блок, зад железната завеса. На самиот почеток свиреле преработки од етаблирани панк и рок групи како Sex Pistols, The Clash, New York Dolls. Биле дел од сега веќе легендарната компилација Novi Punk Val. Во 1980 го објавуваат нивниот прв долгосвиречки проект, винил албумот „Dolgcajt“. Препознаени по ангажираните социјално-политички текстови и коментари, Панкрти стануваат култен бенд на територијата на некогашна Југославија. Нивниот втор ЛП „Državni ljubimci“ доживеа одличен одѕив меѓу критиката и публиката и беше прогласен за југословенски албум на годината.

Во 1996, настапуваат како предгрупа на нивните идоли Секс Пистолс, во рамките на настапите низ Словенија. Застапени се и во фалениот рок документарец во продукција на Рајко Грлиќ – СРЕЌНО ДЕТЕ (Sretno dijete).

Јасмина Диниќ сонувала да стане стјуардеса, но животот ја одвел во сосема друг правец и, како што вели, мисли дека тоа е судбина. Таа денеска е единствениот оџачар во Србија.

„Сè е запишано некаде, вклучително и кој што ќе прави“, рече Јасмина.

Инаку, поради околностите, избрала професија што ја прави единствена и препознатлива, а верува дека носи и среќа. Иако оваа работа важи за исклучиво машка, Јасмина е доказ дека не е така.

Со оваа работа се занимава 28 години, а во професијата го запознала и својот сопруг, со кој успешно ја води компанијата пред 13 години.

„Со сопругот  се запознав надвор од оваа работа, преку пријател. Тој е механичар и кога се запознавме, работеше во фирма, а потоа го запознав со оваа работа. Тој негодуваше долго време и не сакаше да прифати , но сега сме веќе 13 години заедно во тој бизнис“, вели Јасмина и додава дека се многу успешни во бизнисот, но и се горди родители на две ќерки.

Таа работи и како секретарка и менаџер во својата компанија, па ,како што вели, луѓето најмногу се изненадуваат кога ќе ја видат на терен.

Признава дека оваа работа е напорна и опасна.

„Ова е работа во која еден човек не би можел да работи сам. Луѓето знаат дека имаат одреден степен на недоверба кога ќе ме видат, но тоа бргу престанува. Ги смирувам со мојата работа и со големото знаење“, рече Јасмина во утринската програма на „Прва ТВ“.

Кога на љубителите на ракометот ќе им го спомнете името на најдобрата ракометарка во светот, Светлана Китиќ Магиќ, сите помислуваат на 2015 година кога Цеца ја освои таа награда, но факт е дека нејзиниот живот, како и кај сите нас, е медал со две страни.

– Ова признание ми значи многу. Тоа не е важно само за мене, туку и за цела држава, Белград и нашиот женски ракомет. Оваа награда ја посветувам на моите родители и деца, бидејќи тие ми дадоа најголема поддршка – изјави Китиќ Магиќ на доделувањето на наградата за најдобра ракометарка на светот досега, а никој тогаш не се ни сомневаше дека се соочува со сериозни семејни проблеми.

Најпочитуваната светска ракометарка на сите времиња ја откри својата тешка животна приказна откривајќи ги мрачните моменти од нејзиниот насилнички брак. Зад нејзините спортски успеси се крие болно минато, каде што често наместо на теренот беше во Брза помош, соочена со насилство од поранешниот сопруг, кој потоа исчезна од нејзиниот живот, но остави длабока трага.

Траумите од бракот не беа единствениот извор на стрес во нејзиниот живот, бидејќи Цеца Китиќ беше клучна фигура во Ракометниот клуб „Раднички“ и ја извршуваше функцијата директор. Последиците од стресот не ја заобиколија нејзината физичка здравствена состојба, а таа доби проблеми со тироидната жлезда и ѝ беше дијагностициран Хашимото синдром.

Оваа храбра жена не молчеше. Своето искуство отворено и без самосожалување го сподели, велејќи дека сè им должи на децата – ќерките Александра, Марина и синот Никола, кои биле клучен фактор за заздравување на траумите и надминување на предизвиците што и ги поставил животот.

-Молчев бидејќи се срамев да го пријавам таткото на моето дете. Ова траеше додека не дојде до тој степен што повеќе бев почесто во Брза помош отколку на спортски терен. Потоа отидов во полиција и раскажав се – изјави еднаш Цеца Китиќ во својата исповед за Глорија.

Со оглед на тоа дека се мажела четири пати, многу отворено објаснила кој сопруг бил нејзиниот насилник и како ѝ го уништил животот.

– Зборувам за Горан Богуновиќ, третиот сопруг. Тој е татко на Марина. Неколку месеци откако се разведовме, тој исчезна без трага. Жалам што не ставив крај на таа траума порано. Ме претепа од ведро небо, поради алкохол. Пиеше многу, и беше страшно љубоморен.

Како што истакна таа, единствената добра работа, ако воопшто може да се каже, е што децата не присуствувале на овие сцени.

– Никола тогаш не живееше со мене, беше со татко му, мојот втор сопруг, а Мара имаше околу три години. За среќа, малку се сеќава на тоа, го напика длабоко во себе. И ние не зборуваме за тоа. Мојата животна филозофија е дека ги простувам сите грди работи што ми се случиле, но не ги заборавам.

Без размислување заклучила:

– Секако дека траумите останаа. На пример, кога слушам некој како се расправа или гласно зборува, секогаш барам од таа личност да го намали гласот. Односно, ако само почувствувам дека ќе има гужва, целосно се вознемирувам. Нашите постари велат: „Еднаш ќе ти стави раце, пак ќе направи“, а мајка ми тоа ми го кажуваше, но јас не ја послушав. Мислев дека ќе помине, ќе се смени, па да пробаме пак за доброто на детето, срамота е. А што се однесува до стравот да не се повтори, по некое време му признав на следниот партнер каков проблем имам со бившиот сопруг и го предупредив да не случајно го крева гласот, а камоли да крене рака на мене, бидејќи Не знам што би можел да направам. Како и да е, никогаш повеќе не ми се случи такво нешто.

Поради стресот и сето она низ кое поминала, добила проблем со тироидната жлезда.

– Со години знам дека имам проблеми со тироидната жлезда, но не знам кога точно почнаа. На еден натпревар, кога бев тренер на Раднички, се онесвестив. Беше исклучително тежок натпревар, бев многу нервозен. А и пред тоа забележав дека за време на дискусии или кога сум возбуден го губам гласот, почнувам да зборувам рапаво. Тој ден, кога се онесвестив, ќерка ми ми рече веднаш да одам на лекар. Ја послушав и испадна дека имам Хашимото синдром.

Таа детално опиша што користела во борбата против овој здравствен проблем.

-Почнав со 25 милиграми од лекот, потоа отидов на 50, па на 75, па на 100 милиграми, а дозата постојано се зголемуваше, додека не отидов кај прекрасен лекар кој ми објасни дека е бескорисно да земам лекови ако не престанав да се изложувам на стресни ситуации. Ми беше јасно дека еден од изворите на стрес беше тренерската работа, па веднаш ја напуштив. Вториот поттик беше колапсот на мојот брак со четвртиот сопруг, но и тоа заврши со развод во 2014 година. И навистина, шест месеци подоцна успеав да се вратам во нормала. Сега не се чувствувам слаб како порано, иако кога навистина ќе се налутам, губам неколку килограми и се враќа засипнатоста. После се што поминав, ги советувам сите жени, особено оние над 35 години, редовно да одат на прегледи. Затоа што, некое време мислев дека сум добро – изјави Цеца.

Згора на се, таа е убедена дека емотивноста влијаела и на болеста.

– Знам дека има и други емотивни луѓе, не сум единствениот на светот, но многу интензивно ги доживувам и победите и поразите, и убавите и грдите настани, како да ме погоди земјотрес или бурен ураган.. Хормоните ми полудеа, за десет дена губам три-четири килограми, имаше и тремор. Бидејќи вообичаено имам низок крвен притисок, кога сето ова ќе се собере, навистина се разболувам.

Ракометарка пред две години на хуманитарна модна ревија организирана од Здружението на жртви на насилство зборуваше за проблемот со насилството кој е во пораст.

– Ми се чини дека секоја година има се повеќе жртви. И самиот бев жртва на насилство и знам колку сила ми требаше да го кажам и признаам тоа. Жртвите често се чувствуваат виновни што тие се виновни. Има многу осуди, недоразбирања и селски приказни – рече Цеца.

Како што истакна тогаш, и требаше долго време да собере храброст јавно да излезе и да зборува за насилството што го доживеала.

– Ми требаше долго време јавно да го кажам тоа. Траумата останува со вас до крајот на животот и никогаш не ја заборавате. Кога почнав да зборувам за тоа, почувствував големо олеснување. За тоа треба да се зборува и нема срам во тоа. На почетокот ми беше многу срам. Непишано правило е дека штом ќе се удри првиот удар, тој ќе продолжи. Ја имав лудата среќа што имав своја работа и свои пари, па не бев зависна од насилникот со кој бев – рекла Цеца.

Таа била изложена на малтретирање цели шест години, а според неа, се отишло дотаму што во еден момент го молела сопругот насилник да ја убие, за да заврши тортурата еднаш засекогаш.

– Насилниците се добро скриени, од толку голема љубов стигнуваш до тој степен да те тепаат толку многу што мислиш дека ќе те убијат. На крајот дојде до таму што му реков „убиј ме, нема да останам со тебе“. Немав решение, тоа се моментите кога целосно се повлекуваш во себе, стануваш вистинска жртва. Тоа траеше 5,6 години. Тоа е срамот да се разведам, поради детето, тоа ми беше трет брак и со сите сили се трудев да го спасам. Децата знаат, Мара еднаш ми го спаси животот. Насилството е нешто од што повеќе не се срамам и отворено разговарам со децата, тие треба да знаат дека не се сами – ја заврши својата шокантна исповед Светлана Китиќ, најдобрата ракометарка на светот на сите времиња.