Забава
Разбиен најголемиот мит за поранешна Југославија: дали навистина секој можеше да си дозволи летување

За многумина кои пораснале во поранешна Југославија, сеќавањата на летните празници долж јадранската обала носат трага на носталгија: мирисот на бор, преполните возови кои оделе на југ и одморалишта каде „сите“ можеле да се опуштат. Колективното сеќавање често се враќа со идеја дека морето било достапно за сите – работници, студенти, дури и школски деца. Но, дали тоа навистина била реалност за сите граѓани или само идеализирана слика на едно време?
„Мислев дека сите во Југославија одат на море, како тоа?“, напишал еден Хрват на „Редит“, споделувајќи анкета од стари весници во кои се прашува како просечниот Југословен летува во Сплит. Во воведот на текстот се наведува дека причините за малиот број на домашни посетители се добро познати и дека целта била да се дознае како се снаоѓаат оние кои ја оствариле желбата барем да го почувствуваат мирисот на морето.
Еден од испитаниците бил Митар Митровиќ, 32-годишен новинар од Шид, кој рекол дека летото дошол со автомобил со сопругата и планираат да одат на Корчула. „Цени? Слушајте, не се двоумевме ни момент дали да одиме на море, без разлика на тоа што нè очекува таму. Знам дека ќе потрошиме можеби 3 или 4 месечни плати, но за тоа ќе размислуваме кога ќе се вратиме дома.“
Тридесетседумгодишниот месар од Шид, Никола Макивиќ, рекол дека тој и неговото семејство дошле на одмор преку СИЗ (Самоуправни интересни заедници) и СИЗ за рекреација на својата општина.
„Сè имавме обезбедено, сместени во студентски дом, а цената за целосен 10-дневен престој била 6.000 динари. Одморот беше можен само под овие услови, никогаш не сме ни сонувале за приватен аранжман. Сè е скапо.“
Двадесет и двегодишната службеничка од Слуњ, Горана Улмек, рекла дека веќе трета година по ред доаѓа кај својата сестра која живее и работи во Шибеник.
„Додека таа е тука, и јас ќе го поминувам летниот одмор на море, бидејќи со својата заштеда не можам да издржам подолго од три дена сама.“
Не е познато од која година потекнува овој новински текст, но е сосема јасно дека жителите на поранешна Југославија се жалеле на високи трошоци за летни одмори и во многу случаи деновите ги поминувале на море благодарение на сместување во работнички одморалишта, додека рестораните и приватните аранжмани генерално ги избегнувале.
„Како дете, се сеќавам дека секое лето моите баба и дедо, па дури и прадедо и прабаба, беа надвор од себе поради бројот на луѓе кои минуваа низ нашата куќа – многу роднини кои се сетиле да дојдат на лето. Но не беа нервозни поради нив, туку затоа што тоа беше непрекинато – од почетокот на јуни до крајот на октомври, без слободен ден. Еднаш ја прашав баба – уште бев дете – зошто едноставно не им каже да не доаѓаат. Објасни дека се радуваат на тоа на истиот начин како што јас се радувам на роденденски торти и подароци. Ако требало сами да платат, немале доволно пари, а ако оделе на кампување – нема ни да ги видеме. Го спореди со прашањето: „Дали би сакале да пропуштите родендени, подароци и гости, кога толку се радувате?“ И секој пат кога луѓето зборуваат за тоа како некогаш луѓето оделе на море, се сеќавам на тоа“, коментирала една Хрватка.
Уште еден корисник на Reddit рекол дека се сеќава дека пријател му кажал дека за време на југословенската ера поминал две недели на Бриони со родителите и дека тоа денес не може ни да го замисли. „Заборавил дека дедо му бил истакната воена личност.“ Други исто така сведочат дека летните одмори биле многу достапни за воените или партиските функционери.
Многумина се сеќаваат дека нивните родители можеле да ги носат на море благодарение на работничките одморалишта. „Моите родители ми рекоа дека многу луѓе оделе на море ако работеле за компании кои имале сместување на обалата.
„Мајка ми била фабричка работничка. Ратите се плаќале низ годината, а потоа одевме во работничко одморалиште на море две или три години по ред – околу ’87, ’88 и ’89. Да не беше тоа, се прашувам дали некогаш ќе го видев морето.“
„Па, убаво пишува – сите кои оделе на одмор, оделе на одмор ултра евтино во јавни одморалишта: од фирми, општини, градови. Секогаш одевме во Задар во одморалиште Железница. Сите луѓе од Бродарица беа на Корчула во градското одморалиште. Денес фирмите немаат ни да направат стан за своите работници, а камоли одморалиште – а потоа се жалат дека нема работници. Фирмите сè уште градат станови и одморалишта, но само за шефовите.“
Некои не се согласуваат со ова и тврдат дека можело да се оди на одмор без разлика на припадноста на армијата или партијата, а дека тоа било достапно и на обичните работници.
„Се сеќавам на тие времиња и можам од прва рака да кажам дека еден пријател од соседството отишол две или три недели (не се сеќавам точно, мислам дека беа две) пред мене во одморалиште во Пунат – неговиот татко работеше во Чистоќа. Потоа отидовме јас и моите родители – мојот татко беше инженер за заштита на трудот, а мојата мајка фабричка работничка. Се сеќавам на тоа бидејќи ме фрустрираше до срж што не можев да го поминам летото со својот најдобар пријател. Не велам дека сите убаво поминале – тоа никогаш не е можно – но земјата беше како создадена за малиот човек. Познавам некои „големи Хрвати“ кои страшно ја мразат Југославија, но често ја започнуваат приказната за тоа колку било добро да се работи во фабрики и колку луѓето биле среќни. Дури и не сфаќаат дека самите си противречат, но никогаш не ги прекинувам – убаво е да се слушне дека и малиот човек некогаш нешто вредел.“
„Роден сум во Загреб кон крајот на седумдесеттите. Секоја година одев на море со родителите најмалку две недели – од Истра до Далмација – а откако ќе им завршеше одморот, одев најмалку десет дена со баба. Немавме недвижнини покрај морето, никој во семејството не бил воено лице или блиску до политиката. Сите деца од мојот оддел во основното училиште исто така оделе на море.“
На крајот, се јавил корисник на Reddit кој сакал да ги разби сите митови за Југославија. „Глорификацијата на животот во СФРЈ е апсолутен апсурд. Живеевме како робови – тоталитарен режим, членски карти на Комунистичката партија. Забораваме на недостатоците, ваучери за храна и гориво, редици пред продавници. Како деца, се радувавме кога семејство кое избегало на Запад донело бонбони, чоколади, кафе… масло… Летото го поминувавме во работнички одморалишта, а единствените вистински привилегии беа за генералите и политичката елита. Со едноставни зборови – ужас.“
©Makfax.com.mk Доколку преземете содржина од оваа страница, во целост сте се согласиле со нејзините Услови за користење.

Естрада
На Роби Вилијамс му е дијагностициран Туретов синдром

Музичката ѕвезда Роби Вилијамс откри дека тајно се бори со Туретов синдром. Педесет и едногодишниот пејач вели дека неговите тикови се „наметливи“ и главно внатрешни, но мислите му се толку интензивни што не може да ги замолчи дури ни за време на настап пред десетици илјади обожаватели, пишува „Дејли мејл“.
Вилијамс претходно имал дијагнози за АДХД и посттрауматско стресно нарушување, а се соочувал и со зависности од алкохол и дрога. Неодамна направил и тестирање за аутизам – резултатот бил негативен, но му било укажано дека има „аутистични особини“, вклучувајќи анксиозност кога ја напушта сигурноста на својот кревет.
Во искрен разговор за подкастот ‘I am ADHD! No, you’re not’, пејачот призна дека турнеите и понатаму го плашат, и покрај децениското искуство на распродадени стадиони.
„Што и да е во мене, тоа не разбира“
Говорејќи за најновата дијагноза, Вилијамс изјави: „Штотуку сфатив дека имам Туретов синдром, но не се манифестира надворешно. Би помислиле дека стадион полн со луѓе кои ви даваат љубов би делувал како одвлекување на вниманието, но тоа не е така. Што и да е во мене, тоа не може да разбере.“
Како и шкотскиот пејач Луис Капалди, кој во 2023 година направи пауза поради Туретов синдром, и кај Вилијамс менталното здравје силно влијае врз настапите.
„Имам многу комплициран однос со турнеите и настапите во живо. Луѓето велат: Одеш на турнеја? Сигурно си возбуден. Но не баш, ужаснат сум,“ призна тој.
Добитникот на 18 БРИТ награди рече дека АДХД му бил дијагностициран дури три пати, бидејќи секојпат „заборавал“ на дијагнозата. Првиот пат бил околу 2006 година. „Се почувствував олеснето што конечно имам официјална дијагноза,“ изјави тој.
„Но потоа почувствував уште поголемо олеснување кога добивав по 200 апчиња и мислев дека тие ќе ме поправат, затоа што секогаш барате лек. Барате лек за болеста во вашата глава. Така многу брзо преминав од голтање апчиња до нивно дробење и вшмркување,“ рече Вилијамс.
Денес, вели, е посвесен за своето ментално здравје и постојано ги бара корените на својата нелагодност.
„Кога сум во кревет, тоа е мојата зона на комфор. Се друго надвор од креветот е моја зона на нелагодност. Во дваесеттите беше ужасно, во триесеттите лошо, во четириесеттите почна да се подобрува, сега сум на нагорна линија, но сè уште се чувствувам лошо во сопствената кожа,“ заклучи пејачот.
Туретов синдром е наследно, невролошко нарушување кое се карактеризира со неволни звуци и движења – тикови. Обично започнува во детството, а симптомите можат да вклучуваат често трепкање, гримаси, слегнување со раменици или движење на главата. Состојби како АДХД, опсесивно-компулсивно нарушување и анксиозност често се поврзани со Туретов синдром.
Забава
(Фото) Сега е непрепознатлива, послаба и поубава од кога било: се сеќавате ли како изгледаше?

На свадбата на Селена Гомез и Бени Бланко, одржана во интимна атмосфера во Санта Барбара, меѓу гостите беше и светската музичка ѕвезда, пејачката Адел, која многумина дури и не ја препознаа на почетокот поради нејзиниот сосема поинаков изглед.
ADELE pic.twitter.com/OHHMT9nSoz
— Adele Stats (@StatsAdele) September 28, 2025
Фотографии од популарната пејачка се појавија на социјалните мрежи, а Адел изгледа послабо и поубаво од кога било досега. За оваа свечена пригода таа избра елегантен црн фустан, а обожавателите не штедеа зборови кога ѝ даваа комплименти за нејзината нова фигура.
Како што е познато, Адел направи долга пауза и неодамна ѝ се врати на музиката, а нејзиниот последен настап беше во ноември 2024 година.
Медиумите исто така пишуваат дека таа набргу ќе се врати во студиото за да почне да работи на нов албум, а потоа ќе планира светска турнеја.
Исто така, постојат шпекулации дека таа е во преговори за настап на Супербоул, иако ја одбила можноста пред десет години наведувајќи дека „шоуто не е за музика, а таа не танцува или нешто слично“. Сепак, засега ова се само шпекулации, а потврдено е дека главната ѕвезда на полувремето на Супербоул 2026 ќе биде Бед Бани, порторикански рапер и пејач, кој освоил неколку Греми-награди.
Додека не видиме дали Адел ќе блесне на Супербоул и ќе ја изненади публиката, да се потсетиме на некои од нејзините претходни изданија, кои ја потврдуваат нејзината огромна физичка трансформација.
Адел во 2008 година
Адел во 2012 година
Адел во 2013 година
Адел во 2016 година
Адел во 2022 година
фото: принтскрин
Забава
(Фото) Памела Андерсон повеќе не е русокоса

Памела Андерсон долго време е една од најпознатите русокоси во светот. Од почетокот на нејзината кариера и улогите како Си-Џеј Паркер во „Baywatch“, навикнавме да ја гледаме во препознатливи нијанси на руса боја – од шампањ и платина до медени тонови.
Но, се чини дека таа ера заврши, бидејќи познатата актерка сега се обои во црвено.
Новата боја на косата, во комбинација со полежерна фризура, е само дел од постојано еволуирачкиот пристап на Андерсон кон убавината во последните години. Сè започна во 2023 година, кога актерката се појави на Неделата на модата во Париз без ни малку шминка, неочекувано контроверзен потег.
„Само си помислив, го правам ова за сите девојки и ова е за нив. Во денешно време, дали воопшто знаеме како изгледа едно лице? Ова е тоа“, рече Памела во тоа време. Таа претходно изјави за Elle дека престанала да носи шминка откако нејзината долгогодишна шминкерка и пријателка Алексис Вогел почина од рак на дојка во 2019 година.
фото: принтскрин