Француската актерка Брижит Бардо починала денеска на 91-годишна возраст, пренесе „Гардијан“.

Бардо, француска актерка и пејачка која стана меѓународен секс-симбол, а подоцна ѝ го сврте грбот на филмската индустрија и се посвети на борбата за правата на животните, починала во 91. година од животот.

Меѓународната слава ја стекна со филмот And God Created Woman од 1956 година, кој го напиша и режираше нејзиниот тогашен сопруг Роже Вадим. Во наредните две децении, Бардо беше олицетворение на архетипскиот „секс-симбол“. На почетокот на 1970-тите, таа објави дека се повлекува од глумата и стана сè поактивна во јавниот и политичкиот живот.

Нејзината отворена поддршка за правата на животните со текот на времето беше проследена и со контроверзни изјави за етничките малцинства и јавна поддршка на францускиот крајнодесничарски Национален фронт, поради што беше осудувана за расна омраза.

Родена во 1934 година во Париз, Бардо пораснала во богато, традиционално католичко семејство. Како талентирана танчерка, ѝ било дозволено да студира балет и добила место на престижниот Париски конзерваториум. Паралелно работела како манекенка и во 1950 година, на само 15 години, се појавила на насловната страница на списанието „Ел“.

Манекенската кариера ѝ ги отворила вратите кон филмот, а на една аудиција го запознала Роже Вадим, за кого се омажила во 1952 година, откако наполнила 18 години. По неколку помали улоги, се истакна и во филмот Doctor at Sea од 1955 година, кој беше голем хит во Велика Британија.

Филмот And God Created Woman, во кој ја играше улогата на ослободена тинејџерка во Сен Тропе, го зацврсти нејзиниот имиџ и ја претвори во светска икона. Филмот доживеа голем успех во Франција и во светот и ја лансираше Бардо меѓу најголемите француски филмски ѕвезди.

Во 1960-тите години, Бардо се појави во низа значајни француски филмови, меѓу кои The Truth на Анри-Жорж Клузо, номиниран за Оскар, Very Private Affair на Луј Мал и Contempt на Жан-Лик Годар. Подоцна прифати и холивудски понуди, како Viva Maria! и вестернот Shalako со Шон Конери.

Во интервју за „Гардијан“ во 1996 година, Бардо изјави дека притисокот од славата го доживувала како товар, велејќи дека никогаш не била подготвена за живот на ѕвезда. Од глумата се повлече во 1973 година, на 39-годишна возраст. Потоа целосно се посвети на активизмот за заштита на животните, учествуваше во протести против ловот на фоки и во 1986 година ја основа Фондацијата „Брижит Бардо“.

Македонскиот КИЦ во Белград во петокот ја заокружи првата година од своето постоење со вечер посветена на бардот на македонската и на српската култура, Зафир Хаџиманов.

Во едно исклучително емотивно музичко дружење со неговите најблиски, синот Васил Хаџиманов и легендарната Бисера Велетанлиќ, бројната белграска публика на глас ги пееше големите хитови на Зафир и Бисера, а со долги аплаузи беа поздравени бравурозните интерпретации на Васил Хаџиманов на неколку обработки на традиционални македонски песни, но и неговите теми, „Охрид“ и „Сланкамен“.

Премиерно, во чест на својот татко, Васил ја испеа и првата голема фестивалска песна на Зафир Хаџиманов, „Човјек као ја“, која во далечната 1965 година ја компонира Арсен Дедиќ.

На семејството Хаџиманови, директорот на КИЦ Белград Васко Шутаров му подари неколку раритетни фотографии кои никогаш не биле јавно презентирани, изработени од некогаш познатиот фотограф Иван Иванов.

Овој проект инициран и организиран од КИЦ Белград е поддржан и помогнат од Министерството за култура и туризам.

Во најновиот број на прилогот „Култура, уметност и наука“, белградскиот весник „Политика“ под насловот „ Ода кон источниот Медитеран “ објави осврт кон српското издание на романот „Столб што пее“ од Томислав Османли.

Романот, во превод на писателот и преведувач Сашо Огненовски, неодамна го објави новосадското книгоиздателство „Агора“ . По подеднакво содржајната рецензија објавена пред три месеци во угледниот белградски дневник „Danas“, новиот осврт во „Политика“ донесува уште едно комплексно согледување на романот „Столб што пее“, од перото на истакнатата критичарка Александра Ѓуричиќ. Авторката на текстот е писателка, драматург, музиколог и поранешна уредничка и редовна соработничка на рубриките за култура на весникот „Политика“, во еден од кои сега го објавува својот осврт кон книжевните вредности на македонскиот роман.

„Новиот роман од познатиот и наградуван македонски прозаист и драматург Томислав Османли (1956, Битола) тешко е да се дефинира жанровски, но се чита како песна во проза, ода за Источниот Медитеран – го започнува својот текст книжевната критичарка и продолжува – Тука тој ги сместува своите херои, историски личности и фиктивни ликови чии судбини добро ги познава или ѝ препушта на имагинацијата да ги пополни изгубените делови од овој медитерански палимпсест. (…) Мозаикот од приказни се слева во сферата на времето во која е сѐ возможно симултано, во која човечките трагедии се повторуваат но и секогаш одново се разгорува надежта во убавината и вербата во живот“.

Откако ќе укаже на централниот, меѓу повеќето главни ликови на романот „Столб што пее“, мелопоетот Сејкил кој живеел во првиот век од нашава ера во античкиот град Тралејс во Мала Азија, денешен Ајдин во Турција и, парадоксално, успеал да остави еден оптимистички музичко-поетски запис – на својот посмртен столбец што преживеал столетија, војни и пожари, а ќе биде пронајден во мугрите на Дваесеттиот век, Ѓуричиќ укажува на нововековните воени трагедии на тој простор во кој, истакнува таа: „…се поништува сета убавина на преплетените вери и култури на која Османли, со нескриено перо на поет, ѝ се восхитува. (…) тој во својот роман ја зема нетрпеливоста како некој вид лајтмотив што го следи човечкиот род… Пораката пренесена и низ мелодијата на старогрчката пентатоника, одѕвонува низ целото дело, во хроматските варијанти на различните епохи, сѐ до епизодата за младиот човек бегалец од Алепо кој преку Турција, Грција и Македонија се префрла во Србија и тука во еден бегалски камп чека дозвола да продолжи натаму и да го пронајде своето семејство.“

Ваквите лични трагедии, коментира критичарката Александра Ѓуричиќ, отсекогаш најдобро ја одразувале суровата историја на војните и на етничките чистења кои, и покрај тоа што никогаш не му донеле ништо добро никому, сè уште тврдокорно се случуваат и денес, со истата ѕверска насилност, како во античките времиња или во која било друга ера на човечката историја:

„Преку ликот на Сејкил, се чини дека нѝ се обраќа самиот автор, со своето кредо за животот, времето и минливоста, во кое ја оспорува познатата реченица на Хераклит за невозможноста за повторно влегување во истата река. Сосема спротивно, ние постојано влегуваме во истата вода, во време кое не тече праволиниски туку е сферично, затворајќи ги круговите на истите човечки надежи и грешки, секогаш враќајќи нè кон нови почетоци затоа што ‘ старата река што останува вечно иста / слободно ти стапни во неа, / таа е секогаш чиста’ “

Ѓуричиќ посебно ја истакнува: „Необичната, мозаична градба на романот, (која) ѝ се должи на фрагментарната постапка, но и ѝ се опира на секоја теоретска класификација и на веќе премногу користните термини постодерна и интертекстуалност, ја олицетворува авторова слобода содржината сосем да ѝ ја подреди на формата. Оваа книга имено не е само за читање, туку и за слушање, а на каков тоа начин на внимателниот читател таа ќе му ја отпее својата химна, тоа нека остане загатка и само една од бројните причини поради кои таа треба да се чита и како роман и како хроника, па и како хрестоматија на записи за страдањето и за искупувањето.“ – заклучува критичарката на „Политика“ во својот содржаен книжевен осврт кон македонскиот роман „Столб што пее“.

Инаку, „Столб што пее“, во превод на писателот Сашо Огненовски, пред пет месеци во Србија ја објави угледната издавачка куќа „Агора“, а нешто пред тоа и грчката издавачка куќа Literatus од Солун каде што, инаку, во мај беше промовирана и на годинашниов Меѓународен Саем на книгата. Српскиот издавач на македонскиот роман, пред три години го публикуваше и „Брод. Конзархија“, дистопискиот роман на истиот македонски автор во издание за кое на Томислав Османли му припадна меѓународната наградата Zheng Niang за најдобар роман (еx aequo, со автор од Романија), на книжевниот конкурс што се распишува во Кина а потоа доживеа и објава во Русија.

И најновата книга на Османли, според укажувањето на издавачот и писател Ненад Шапоња, веќе има убав прием меѓу читателите во соседната книжевна култура. Двата книжевни осврта објавени од угледните критичарски пера и во реномирани гласила во соседна Србија, се речит показ и на тоа тврдење.

Инаку, “Столб што пее“ на Томислав Османли беше финалист на македонските конкурси за роман и за прозно творештво во 2023 година.