Филм
Јулиета, последниот филм на Алмодовар, филм за љубовта и за загубата

„Јулиета“, најновиот филм на Педро Алмодовар (2016-та) е еден од оние филмови кој ги плени гледачите во текот на целото траење на проекцијата, како со начинот на прикажување на приказната, така и со помошта на човечките емоции.
Алмодовар е еден од ретките режисери кому му успева да го задржи вниманието на гледачите за сето време на траењето на филмот. Како гледач во кино салата живеете во секој момент од оваа приказна, заедно со своите херои (главно жени), но размислувате со часови откако завршила проекцијата.
Многу од претходните филмови на Алмодовар се за љубовта и за загубата, за комуникацијата со и без зборови, за смртта и страста и за кревката граница меѓу нив. Тоа што изгледа поинаку во „Јулиета“ е уште понежниот пристап на овој шпански режисер. Социјалниот пејзаж каде се одвива филмот е исто така Шпанија, Мадрид, а главниот лик во филмот е Јулиета, професор по класична филологија, и тоа добра, нејзините предавања се најпосетени.
Јулиета во изведба на две актерки, во две фази од својот живот – Адријана Угарте како млада жена и Ема Суарез како постара, врвно се сменуваат во филмот и ја раскажуваат приказната за жената која љуби, нејзините стравови, жената која губи сé, и мажот и ќерката, и која бара да поврати нешто од животот и да го пронајде компасот во животот.
Главната хероина случајно се среќава на улица во Мадрид со најдобрата пријателка на нејзината одамна отуѓена ќерка, и таа средба кај Јулија предизвикува низа болни сеќавања за загубата на нејзината ќерка .Режисерот не враќа во минатото на Јулиета, нејзината младост, кога при една случајна средба во воз го запознава својот иден маж, Ксоан, рибар кој живее во едно мало место покрај море. По љубовната ноќ во возот тие се разделуваат, секој тргнува по својот пат, Јулиета ѝ се враќа на својата работа како професор по грчка митологија, но набргу и прекинува работниот однос, и пристигнува замената, но и писмото на Ксоан. Таа заминува кај него, живеат заедно, Јулиета ја раѓа својата ќерка, и нивната интимна среќа со ништо не е поматена сé додека Јулија не дознава за неверството на сопругот. Избива караница во нивниот дом, Ксоан заминува на море, во момент кога се најавува невреме и морето е вознемирено, и завршува трагично, потопен. Ќерката Антија за тоа време се наоѓа во летен камп со деца каде развива нежно пријателство со едно девојче. Јулиета ѝ ја соопштува тажната вест, а ќерката Антија многу храбро се носи со загубата, нагло созрева и и помага на мајка си да се справи со депресијата. Дознава за околностите под кои заминал татко и на море на денот на несреќата, дознава за караницата и немо ја обвинува мајка си за смртта на татка си. На 18 години си заминува без збор, без адреса. По многу години Јулиета добива писмо од Антија, во кое ѝ пишува дека и таа како мајка ја почувствувала загубата на своето чедо и ја сфаќа мајка си како се чувствувала сиве овие години без неа. На пликот ја оставила и својата адреса на живеење, и филмот завршува оптимистично, Јулиета заедно со својот нов сопруг, одат со автомобилот на пат кон Антија.
Како во сите големи филмови, и во „Јулиета“ постојат неколку нивоа на приказната, постои приказната за односот мајка и ќерка, тема за семејните односи кои продолжуваат со генерации, за луѓето кои ги изневеруваат жените, за жените кои се обидуваат да воспостават рамнотежа во бракот, за реализацијата како мајка, за собарките кои ги крадат мажите. Смртта која демне зад аголот во многу моменти и физичката неспособност да се справи со болката, се една од тезите во филмовите на овој шпански мајстор. Елегантното лиење на приказната, на карактерите, убаво снимен, врвно, филмот ни кажува дека во животот секогаш постои надеж.
Режија: Педро Алмодовар, сценарио :Педро Алмодовар и Алис Мунро, улоги :Адријана Угарте, Роси де Палма, Мишел Женер, Ема Суарез.
Награди :International Sinesile Society Awards – ICS, Cannes awards-best film I San Diego –film fest- best international film./крај/мф/св
©Makfax.com.mk Доколку преземете содржина од оваа страница, во целост сте се согласиле со нејзините Услови за користење.

Култура
Холивуд се збогува со Редфорд: „Замина еден гениј“

Веста за смртта на Роберт Редфорд го потресе филмскиот свет. Холивудската икона и основач на филмскиот фестивал Санденс почина денес, а бројни реакции од колеги и соработници продолжуваат да пристигнуваат.
Актерката Марли Матлин ја истакна неговата клучна улога во независниот филм. „Нашиот филм, CODA, го привлече вниманието на сите поради Sundance. А Sundance се случи поради Роберт Редфорд. Почина еден гениј“, напиша таа на социјалната мрежа Икс.
Film at Lincoln Center, исто така, му оддаде почит на легендата, нарекувајќи го „вистинска икона на големото платно, неуморен застапник на филмските режисери во подем“.
Our film, CODA, came to the attention of everyone because of Sundance. And Sundance happened because of Robert Redford. A genius has passed. RIP Robert. pic.twitter.com/nwttVD1GvL
— Marlee Matlin (@MarleeMatlin) September 16, 2025
Новинарот Пирс Морган се потсети на некои од неговите најпознати улоги. „Почивај во мир Роберт Редфорд, 89. Една од најголемите филмски ѕвезди на сите времиња. Вистинска холивудска легенда која глумеше во толку многу од моите омилени филмови: Butch Cassidy and the Sundance Kid, The Sting, The Way We Were, All The President’s Men. Каква кариера, каков актер, каква тажна загуба“, рече тој.
Robert Redford has passed away. He was part of a new and exciting Hollywood in the 70s and 80s. Hard to believe he was 89.
— Stephen King (@StephenKing) September 16, 2025
Писателот Стивен Кинг го нагласи неговото влијание врз филмската индустрија: „Роберт Редфорд почина. Тој беше дел од новиот и возбудлив Холивуд од 70-тите и 80-тите години. Тешко е да се поверува дека имаше 89 години.“
Маријана Вилијамсон се осврна на неговите пошироки општествени придонеси. „Малкумина во својот живот направиле повеќе за да придонесат за американското општество од Роберт Редфорд. Во области од филмот до екологијата и политиката, тој ја користеше својата огромна моќ за да помогне во создавањето подобар свет“, напиша таа.
Бројни други познати личности, вклучувајќи ја и Роузи О’Донел, му оддадоа почит на социјалните медиуми.
Култура
Почина Роберт Редфорд

Почина актерот и режисер Роберт Редфорд. Имаше 89 години.
Редфорд, кој е најпознат по своите улоги во класици како што се „Butch Cassidy and the Sundance Kid“ и „President’s Men“ и кој ја оживеа американската независна кинематографија како член-основач на Филмскиот фестивал Санденс, почина во вторник наутро во својот дом во Јута.
Синди Бергер, извршен директор на фирмата за односи со јавноста „Rogers & Cowan PMK“, ја сподели веста во изјава за „Њујорк тајмс“. Таа рече дека Редфорд починал во сон, но не наведе конкретна причина.
Роберт Редфорд, роден како Чарлс Роберт Редфорд помладиот на 18 август 1936 година, во Санта Моника, Калифорнија, беше еден од најважните и најразновидните американски филмски уметници од втората половина на 20 век. Тој беше познат како актер, режисер, продуцент и основач на филмскиот фестивал Санденс, а неговата кариера траеше повеќе од шест децении.
Пораснал во семејство од средната класа – неговиот татко Чарлс бил сметководител, а неговата мајка Марта починала кога Роберт имал 18 години, што оставило длабок белег врз него. Како млад човек, бил склонен кон бељи и често запаѓал во неволји, но откако добил стипендија за студирање уметност на Универзитетот во Колорадо, почнал посериозно да размислува за својата иднина. Се откажал, патувал низ Европа и живеел некое време како млад уметник во Париз и Фиренца. По враќањето во Соединетите Држави, се запишал на часови по глума на Американската академија за драмски уметности во Њујорк, што го означило почетокот на неговата актерска кариера.
Најпрво, Редфорд се појавуваше на телевизија и во театарски претстави, а привлече пошироко внимание со својата улога во бродвејската претстава Sunday in New York. Својот прв значаен филмски успех го постигна со улога во комедијата Barefoot in the Park (1967) со Џејн Фонда, а светска слава стекна со вестернот Butch Cassidy and the Sundance Kid (1969), во кој глумеше заедно со Пол Њуман. Филмот стана култен класик и му ги отвори вратите кон светот на најголемите холивудски продукции.
Нивниот втор заеднички филм, криминалистичкиот трилер The Sting (1973), му донесе номинација за Оскар и го потврди неговиот статус на ѕвезда.
Врв на кариерата
1970-тите и 1980-тите беа врвот на неговата актерска кариера. Редфорд глумеше во филмови како што се The Candidate (1972), All the President’s Men (1976), кој следеше по скандалот Вотергејт, и Out of Africa (1985) со Мерил Стрип, кој ја освои наградата Оскар за најдобар филм.
Покрај глумата, тој почнал и да режира – неговото режисерско деби Ordinary People (1980) му донесе Оскар за најдобар режисер и го потврди како автор со одлично разбирање на човечката психологија и сложените семејни односи.
Покрај неговата филмска работа, Редфорд беше познат по своите придонеси во независното кино. Тој го основа Институтот Санденс и го лансираше Филмскиот фестивал Санденс, кој стана најважната платформа за млади и независни филмски режисери во Соединетите Американски Држави. Неговиот активизам се прошири и на областите на екологијата и човековите права – со години се залагаше за зачувување на животната средина и поддржуваше прогресивни социјални иницијативи.
Својот приватен живот го држеше што подалеку од јавноста. Беше во брак со Лола Ван Вагенен од 1958 до 1985 година и имаа четири деца, иако изгубија едно дете на рана возраст. Во 2009 година, се ожени со Сибил Сагарс, германска уметница.
Се смета за еден од последните големи актери од „златната ера“ на Холивуд, кој успеа да ги комбинира комерцијалниот успех и уметничкиот интегритет, оставајќи зад себе неизбришлив белег како актер, режисер и културен визионер.
Култура
„Галичник филм фестивал“ од 1 до 3 август

Галичник Филм Фестивал го најавува своето шесто издание, кое ова лето ќе донесе 35 внимателно одбрани филмови од целиот свет во – Галичник.
Од 1 до 3 август, во срцето на планината Бистра, фестивалот ќе биде место на среќавање за автори и публика, за смели идеи и длабоки емоции, за традиција и современост. Оваа година, програмата ќе понуди филмови што го преиспитуваат светот, што допираат длабоко, што зборуваат гласно – и тивко.
„Галичник не е само локација – тоа е став, историја и инспирација што се прелива на големо платно,“ вели директорката на фестивалот, Јана Пауноска. „Горди сме што токму тука ги прикажуваме овие 35 филмови – на место каде што секој камен има приказна, а секој залез изгледа како последен кадар.“
Се додава дека фестивалот годинава се случува без поддршка од Агенција на филм, но со огромна верба – во филмот, во местото, и во луѓето што не се откажуваат.
Целосната програма е објавена на: [www.galichnikfilmfestival.com]