Ова не е само сторија за куче што помага на болен човек.

Ова е сторија за две суштества чии животи се надополнуваат.

35-годишниот Александар боледува од церебрална парализа. Пред пет години, не можејќи да се справи со последиците од болеста, тој запаѓа во психичка криза.

Тогаш во неговиот живот влегува Бен, двомесечен лабрадор, кој поминува низ специјална дресура за да им помага на лица со попреченост.

Му ги носи патиките кога треба да одат на прошетка. Ја носи кесата кога одат да пазаруваат. Со часови си играат со топка. Оди до него трениран да го штити и да ги препознава бариерите.

А бариери има многу.

Почнувајќи од непристапниот терен по скопските улици, неприспособени за лица што се движат со количка, до неможноста да влезе во која било институција со куче придружник, преку погледите на луѓето што не може да ја разберат природната конекција меѓу куче и човек на кој му треба помош.

„Бен фактички е како човек. Да не ги навредам персоналните асистенти, но Бен му е персонален асистент на Александар“, вели Зоран Велески, татко на Александар.

На прашањето дали неговиот син може да влезе со кучето помошник во некоја од македонските институции, тој одговара:

„Тешко“, додавајќи дека во Европа секаде е дозволено да се влезе со куче, во ресторани, кина, маркети, а кај нас на кучето придружник се гледа како на ѕвер, луѓето се плашат.

Кучето му помага на младиот Александар подобро да се справи со тешката дијагноза, но државата замижува. Финансиската помош е мала, нема центри каде што тој може да престојува преку ден, а голем дел од лековите семејството ги купува приватно.

„Има луѓе со церебрална парализа кои може да работат, еве Александар работи на компјутер. Државата треба да поведе сметка за тие лица што може да работат“, вели таткото на Александар.

А додека да се случи тоа, светла точка во животот на момчето што постојано се смее е неговото семејство, каде што посебно место зазема Бен – кучето чија единствена мисија е да го чува, заштити и расположи својот газда.