Некла не веруваше дека спасувачите ќе ги извлечат, но тоа што малата Јагиз ѝ лежеше на гради и даде сила да издржи, стои во написите на локални медиуми.

Поминаа седум дена откако разорните земјотреси ја потресоа Турција и однесоа повеќе од 35.000 животи во таа земја и соседна Сирија. Иако вестите за бројот на жртвите се зголемуваат секој час, понекогаш доаѓа веста дека луѓето се извлечени од урнатините живи, што му дава надеж на целиот свет.

Приказните за чуда од Турција го обиколија светот, а една од нив е и исповедта на младата мајка Некла Чамуз.

Некла се породила на 27 јануари годинава и на синот му го дала името Јагиз, што значи храбар. Десет дена по неговото раѓање, ова малечко, за жал, мораше да го оправда своето име, бидејќи по земјотресот со денови остана во прегратките на мајка си затрупан во урнатините, севдодава во извештаите.

Кобниот ден на 6 февруари во 04:17 часот, Некла била будна и го доела своето новороденче во родниот град во турската провинција Хатај. По неколку секунди таа и бебето биле затрупани во урнатините.

Некла и нејзиното семејство живееле во стан на вториот кат во модерна петкатница во Самандаг.

„Тоа беше убава зграда, се чувствувавме безбедно“, изјави Некла за Би-Би-Си.

Таа не можеше да претпостави дека речиси целата населба ќе биде срамнета во земјотрес тоа утро.

„Кога почна земјотресот, отидов кон мојот сопруг, кој беше во друга соба со нашиот втор син, а тој тргна кон мене“, се сеќава Некла.

Тие не стигнаа еден до друг. Додека брзал кон Некла и неговиот син, врз нив паднал гардеробер и не можеле да се движат.

„Земјотресот стана посилен, ѕидот падна, се се тресеше, зградата почна да ја менува позицијата. Кога тресењето престана, прво не ни сфатив дека цел кат се сруши. Се јавував, но немаше одговор“, вели Некла.

Младата мајка лежела со синот на градите. Гардероберот што паднал спречил бетонски блок да ги здроби. Мајката и бебето останаа во оваа позиција во следните четири дена.

Додека лежеше во пижами со бебето во раце, Некла не можеше да види ништо бидејќи се околу неа беше во темнина. Таа мораше да се потпре на другите сетила за да разбере што се случува околу неа.

Ја тешеше само тоа што Јагиз сè уште дише.

Некла на почетокот се гушела од страшната прашина, но кога се спуштила прашината се чувствувала многу подобро. Тврди дека под урнатините не им било студено.

Таа вели дека мислела дека леќела на детски играчки, но не можела да се помрдне за да провери, ниту пак да направи да и биде поудобно, пишува Би-Би-Си.

Освен облеката и меката кожа на нејзиниот син, сè што можела да почувствува бела прашината и купиштата урнатини околу неа.

Во далечината, вели таа, слушнала гласови. Таа постојано повикувала помош и го клоцала шкафот кој паднал.

„Има ли некој? Ме слуша ли некој?“, викала очајната мајка од урнатините.

Кога видела дека никој не ја слуша, почнала да собира парчиња бетон и да ги удира во гардероберот. Вели дека не смеела да удри над себе, стравувајќи да не падне се врз неа и детето.

Никој не дојде да им помогне.

Во еден момент станала свесна дека има големи шанси никој да не дојде.

„Бев преплашена“, вели Некла.

Во темнината под урнатините, Некла изгубила секаква смисла за времето.

„Многу планираш кога ќе имаш дете, а потоа наеднаш завршивме под урнатините“, вели младата мајка.

Сепак, знаела дека мора да се грижи за својот мал син. Некако во тој затворен простор успеала да го дои.

Некла со денови гладувала и не испила ниту капка вода. За да се одржи во живот, таа неуспешно се обидела да го дои.

Чувствуваше како урнатините се тресат и повремено слушаше звук на дупчење и чекори и гласови. Сепак, сè беше толку далеку.

Некла реши да не ја троши својата енергија и да молчи додека тие гласови и звуци на дупчење не и се доближат.

Цело време, вели таа, размислувала за семејството. За синот што го држи на градите, сопругот и другото дете не знаела каде се и дали се живи.

Се плашела што се случило со нејзините најблиски и дали го преживеале земјотресот.

Некла не верувала дека спасувачите ќе ги извлечат, но тоа што малиот Јагиз ѝ лежел на градите и дало сила да издржи.

По повеќе од 90 часа поминати под земја, Некла слушнала лаење на куче. Мислела дека сонува.

Меѓутоа, по лаењето слушнала гласови.

„Добро ли си. Чукни еднаш ако си. Во кој стан си?“, слушнала како некој и вели.

Спасувачите неуморно копале додека не стигнале до неа и Јагиз. Во еден момент, силната светлина на батериската ламба ја заслепила храбрата мајка.

Кога спасувачите ја прашале колку години има Јагиз, Некла не знаела што да одговори. Знаела дека нејзиниот син има само 10 дена кога биле затрупани во урнатините.

Откако спасувачите го зеле Јагиз, го ставиле на носилки и ја извлекле надвор. Имало луѓе насекаде околу неа, но таа не препознала никого.