Жан Клод Нкуси од Руанда има 23 години и 24 деца, но ниту едно од нив ги нема неговите гени, објави CNN.

Жан Клод, како и многу други млади луѓе од Руанда, е ‘вештачки татко’ на 24 деца. Единствено им е заедничко тоа што сите го преживеале геноцидот во кој во 1994 година беа убиени околу 800.000 луѓе.

Жан Клод и припаѓа на етничката група Тутси и е член на организацијата Сојуз на студенти кои го преживеале геноцидот (AERG) чиј заштитен знак е помош на жртвите со формирање на ‘вештачки семејства’.

Организацијата во 1996 година ја основале 12 студенти од Универзитетот во Руанда, а денес брои повеќе од 43.000 студенти и средношколци од оваа мала африканска држава.

AERG формира ‘вештачки семејства’ од своите членови врз основа на територијалната припадност на факултетот или училиштето. Новоформираното семејство се состанува и демократски избира ‘татко’ и ‘мајка’ од своите редови.

Иако ‘семејството’ не живее заедно, неговите членови меѓусебно си помагаат кога станува збор за финансии и други прашања.

Денес ширум Руанда има стотици ‘вештачки семејства’.

„Сите некогаш сме имале големо семејство, но за време на геноцидот многу луѓе се погубени. Затоа создаваме вештачки семејства, за да му се вратиме на нормалниот живот”, вели еден од координаторите на организацијата, Даниел Тујзиере за CNN.

Затоа денес во Руанда можете да најдете човек кој е татко на 25 деца.

„Тоа е поради историјата”, додава тој.

Националната координаторка на AERG, Константине Рукундо објаснува дека концептот произлегол од основните потреби.

„Потребен ви е некој кој ќе се грижи за вас”, вели таа објаснувајќи дека целта на тие семејства, како и на сите други, е доживотна грижа за членовите.

Според проценките на УНИЦЕФ, 95.000 деца во Руанда останале сирачиња поради геноцидот. Дури 75 проценти од нив се сведоци на убиствата, а многу од нив и самите се жртви на насилство и силување.

Нивните проблеми продолжиле и по 1994 година. До 2001 година се проценува дека 264.000 деца од Руанда изгубиле еден или двајцата свои родители поради СИДА, болест која се проширила поради масовните силувања како главно ‘оружје’ во војната.

Тие деца и денес страдаат од сиромаштија, често се бездомници, со трауми и нерешен правен статус. Земјата што ја поседувале нивните родители била одземана по нивната смрт, а многу млади тогаш биле премлади за да го бараат земјиштето назад.

Келси Финеган, која се занимава со проблемите на преживеаните во геноцидот вели дека тие деца, денес млади луѓе, во различни аспекти од животот ги следат различни трауми.

„Многу од нив имаат проблеми со учењето, со одржувањето на врски со луѓето, проблеми со дрогата и алкохолот”, вели таа.

Кевин Мугина има 20 години и е член на едно ‘вештачко семејство’ и вели дека тоа му помага да се избори со своите чувства.

„Некои луѓе беа премногу гневни. Некои деца и денес се во шок”, вели тој и додава дека семејството многу му помага во контролирање на чувствата.

Августин Нсенгијумуа има 27 години и ден денес ја вика неговата ‘мајка’ за секоја ситница, кога му недостасува молив или останува без сапун.

Нкуси, 23-годишен татко на 24 деца, е меѓу најмладите ‘татковци’. Вели дека татковството носи голема одговорност.

„Секогаш мора да знаете во каква ситуација се наоѓаат вашите деца, дали се гладни, дали учат, како живеат секој ден. Ако едно дете е болно, морам прв да дознаам за тоа”.

Неговите деца му смислиле и прекар – ‘Урумури’ што во слободен превод значи ‘оној кој носи светлина”.крај/мф/сд