Забава
Збогум Жан Пол Белмондо: Mагнетната ѕвезда на францускиот Нов бран почина
Го споредуваа со Марлон Брандо и Џејмс Дин за неговите славни прикази на тешки, отуѓени ликови.
Жан Пол Белмондо, суровиот актер чии прозирни очи, нос на боксер, сензуални усни и циничен поглед го направија идолизирана персонификација на младешкото отуѓување во францускиот Нов бран, особено во неговата класична изведба како егзистенцијален убиец во култното дело на Жан-Лук Годар „До последен здив“, почина во понеделникот во неговиот дом во Париз на 88-годишна возраст.
Како Хемфри Богарт, Марлон Брандо и Џејмс Дин – тројца американски актери со кои честопати го споредуваа – Белмондо ја стекна својата репутација играјќи остри, несентиментални, дури и асоцијални ликови кои беа оддалечени од буржоаското општество, пишува „Њујорк тајмс“ еден ден по смртта на еден од неколкуте преостанати легенди на филмската индустрија.

Подоцна, како една од водечките француски sвезди, тој презеде улоги кои повеќе им се допаѓаа на луѓето, но без целосно да се откаже од својата магнетна дрскост.
Белмондо глумеше во повеќе од осумдесет филмови и зад себе остави улоги за паметење. Славата ја стекна глумејќи во класикот „До последен здив“, кој се смета за еден од најраните и најуспешни примери на францускиот Нов бран.
Улогата на ситниот циничен гангстер Мишел во култниот филм на Годар, тогаш 26-годишниот Белмондо преку ноќ ќе го вивне во ѕвездите.
Жан-Пол Белмондо во „До последен здив“ (1960)
Белмондо беше една од најголемите француски филмски sвезди во текот на 1960-тите и 1970-тите, заедно со неговиот колега и ривал Ален Делон. Тие двајца беа меѓу клучните фигури на европскиот филм во тоа време, а Белмондо се истакна во филмови од сите жанрови – од ноар, трилер до комедија.
Жан Пол Белмондо во „Телото на мојот непријател“ (1976)
„Ројтерс“ открива дека еден од неговите професори по глума спектакуларно промашил во проценката за Белмондо за кого рекол дека „со такво хулиганско лице никогаш нема да успее“. Белмондо на таквиот коментар одговорил со непристоен гест.
Жан Пол Белмондо и Ален Делон во „Последната пресметка“ (1998)
©Makfax.com.mk Доколку преземете содржина од оваа страница, во целост сте се согласиле со нејзините Услови за користење.
Забава
Џорџ Клуни: Никогаш не сум се скарал со Амал
Џорџ Клуни откри дека никогаш не се скарале со неговата сопруга, адвокатката за човекови права Амал Клуни. Во интервју за „Си-би-ес њуз“ актерот рече дека тајната на нивниот хармоничен брак е во зрелоста и меѓусебната поддршка.
„Сите се сомневаат кога ќе кажам, но навистина никогаш не сме се скарале“, изјави Клуни, објаснувајќи дека со текот на годините престанал да се расправа за ситници. „Кога си млад, сакаш секогаш да бидеш во право. Денес, ако Амал сака да го обоиме ѕидот во црвено — едноставно не ми е важно,“ рече со насмевка.
Актерот додаде дека нивниот однос се темели на почит и разбирање, а не на натпревар. Клуни и Амал се запознале во 2013 година, се свршиле следната година и се венчале во Венеција во 2014 година. Денес се родители на близнаците Александар и Ела.
Забава
Кира Најтли призна: Славата по „Пиратите од Карибите“ беше толку тешка што доживеав нервен слом
Британската актерка Кира Најтли откри дека по улогата во филмската франшиза Пиратите од Карибите добила посттрауматско стресно нарушување (ПТСП). Огромната слава што ја стекнала на само 17 години, по првиот филм во 2003 година, ѝ предизвикала психички притисок и тешко се справувала со вниманието на јавноста.
На 22 години доживеала нервен слом, по што побарала стручна помош и направила едногодишна пауза од глумата. Денес, на 40 години, Најтли вели дека ужива во кариерата и во „многу помирно ниво на слава“.
Интересно, таа признала дека никогаш не го погледнала третиот дел од Пиратите од Карибите. Некои од своите други филмови, како „Всушност, љубов“ (Love Actually), ги гледала само еднаш – на премиерата пред повеќе од две децении.
Забава
Ако сте имале токсични родители, нема да ги паметите овие работи од вашето детство
Според експертите, ова се некои од работите што не ги паметиме од детството или што сме ги потиснале ако сме имале токсични родители.
Сеќавањата од детството често се нејасни, но за луѓето кои пораснале со токсични родители, одредени моменти можат да бидат целосно потиснати. Ова не се нужно трауматски настани во класична смисла, туку мали, повторувачки ситуации кои го обликувале начинот на кој се перцепираме себеси и другите.
Кога родителите се емоционално недостапни, премногу критични или нестабилни, детето учи да ги потиснува чувствата и да го менува сопственото однесување за да преживее во таква средина. Значи, според експертите, ова се некои од работите што не ги паметиме од детството ако сме имале токсични родители.
1. Чувство на безгрижност
Децата кои пораснале со токсични родители ретко се сеќаваат на моменти на целосна безгрижност. Наместо игра и безбедност, нивното детство било исполнето со претпазливост – постојани обиди да не направат „нешто погрешно“. Наместо да бидат спонтани, тие рано научиле да го мерат секој збор и акција, што им отежнувало да уживаат во едноставните моменти од животот подоцна.
2. Чувство на емоционална сигурност
Советниците за ментално здравје објаснуваат дека децата во токсични семејства ретко развиваат чувство дека се сакани безусловно. Наместо топлина и разбирање, тие добивале љубов преку контрола, вина или тишина. Затоа многу возрасни имаат тешкотии да се поврзат со сопствените емоции, бидејќи никогаш не научиле дека е безбедно да чувствуваат и изразуваат што ги повредува.
3. Чувство дека се доволно добри
Многу возрасни кои имале токсични родители не можат да се сетат на време кога почувствувале вистинско прифаќање. Наместо пофалби, добивале критики или споредби со другите, а со текот на времето научиле дека мора да „заработат“ љубов. Овој модел често се пренесува и во возрасните односи, каде што постојано бараат потврда за сопствената вредност преку одобрувањето на другите луѓе.
4. Доживување нежност и поддршка
Советниците истакнуваат дека луѓето кои пораснале со родители без емпатија честопати не се сеќаваат на нежни гестови – прегратка, утеха или едноставни зборови на поддршка. Наместо тоа, тие се сеќаваат на напнатост, студенило и чувството дека мора да бидат „силни“. Недостатокот на овие мали, но клучни искуства остава длабок белег во зрелоста, бидејќи ги учат другите да сакаат на начин на кој никогаш не биле сакани.
Иако можеби не се сеќаваат на многу работи, луѓето кои пораснале со токсични родители можат да научат да си ја дадат сигурноста, нежноста и љубовта што им биле потребни во тој момент.
фото: принтскрин

