Како се живее во најмладата држава по прогласувањето на независноста?

Безбедносната ситуација навидум е значително подобрена но дали е доволно? И секако каков интегритет и просперитет ќе биде постигнат кога српското малцинство одбива да се помири со новонастанатата ситуација на секој левел.Земја во која етничкото албанското население достигнува број до 2 милиона – околу 90 % проценти од целата популација-. 100,000 срби го сочинуваат малцинсвото на оваа мала држава живеејќи одвоено од албанското население со постојан надзор од една од најголемите НАТО бази во околината. Бондстил- Воена база на сред косовското поле, 40 километри јужно од Приштина, најголемата американса база. Глетка која го прикажува градот  во целост, град кој тоне во егзистенцијалниот лавиринт и нетолеранцијата. Внатрешноста бодликави жици, подземни складишта, најопремена болница, игралишта, кино, теретани. Во оваа база се вложени стотици милиони долари.По се изгледа е јасно, да американците одтаму нема да си заминат брзо…Правилата таму е строги, алкохлот е забранет, излезите од кампот се ретки..Но, ни на Косово не се дише полесно. Држава си добија, но сиромаштијата е видлива на секој чекор. Мали плати, уште помали пензии, економскиот напредок- недостижен и далечен.Сејди Гаши веќе 16 години заработува како таксист. За две евра вози од едниот до другиот крај на градот. “За просечно семејство, за живее нормално со две деца потребни се барем 400-500 евра“, вели Гаши. Година и пол по проглаувањето на фамозната независност, еуфоријата изчезна. На младата држава со околу 2 милиони жители нималку не им е лесно.Социјалното незадоволство и невработеноста во Косово се секојдневност. Во земја која целосно се потпира на финансиската помош од западот е многу тешко. Се шверцува со странски валути, долари и евра, криминалот и корупцијата се константно присутни и дел од реалноста.За разлика од КФОР, војната мисија на НАТО која има за цел да помогне на полицијата, правосудството и царината не е добредојдена.Албанскиот поглед на заедничкиот живот и иднина со србите нема да е промени. Два непомирливи света ги дели мостот на реката Ибар – Косоварите на југ, србите на север. Градот кој некогаш беше Косовска, па Титова, сега е само Митровица. Возможни ли се мир, демократија и надминување на етничките конфликти без таа толеранција што недостасува? Под полициски и воен надзор, косовската независност се чини е на самиот почеток на долгиот пат што треба да го изоди за конечна благосостојба и меѓуетничка толеранција…