Публиката мотивирана, а никако монтирна, се поклони на дебитанското долгометражно остварување на младиот режисер Ѓоче Ставревски на синоќешната премиера на затворањето на фестивалот „Синедејс“. Френетичен неколкуминутен аплауз, искрен колку и самиот филм, го поздрави режисерот Ставревски, но и целата екипа на филмот „Исцелител“. На подобар прием кај публиката на македонски филм досега не можам да се сетам и, секако, априори кон филмот одат сите епитети што тој несомнено ги заслужува.

Нему му појде од рака тоа што долго се чекаше во македонската кинематографија, филм кој е опериран од лажни амбиции, сработен доследно и она што е најважно, стигнува во вистинскиот миг да ја зацели малку оваа негативна клима што од повеќе причини се наметна во нашатата кинематографија. Не дека Ставревски треба да ја носи оваа одговорност, но како Дизниевиот Мики Маус, кој го наместија да се справи со џинот, затоа што со еден удар сосема случајно утепа седум муви, така Ставревски со режисерскиот јазик брцна во окото на системот како млад социјално ангажиран уметник, се потруди да направи добар филм и растера повеќе муви наоколу.

Работен во манирот на црна комедија, со атмосфера и естетика што со години ја гледавме во филмовите на северниот сосед (најново во „Реквием за госпоѓа Ј.), но и таа граница се недминува, туку оди во насока на водечката романска кинематографија со која во успешна компетиција се и бугарската и грчката. Парира на филмските приказни, кои со помал и или поголем квалитет кружат на Балканот, комуницираат со Медитеранот, но секако ќе ги сакаат и препознаваат насекаде. Едноставен во целата драматуршка поставеност, се занимава со обичниот човек, оној заборавен од системот, кој се снаоѓа како што знае и умее, се бори со болниот здравствен систем, економската беда и притоа мора да се справи и со луксузот на личната трагедија и емотивен живот.

Избегнувајќи ги замките да навлезе во патетика, а сепак да предизвика силна емоција, Ставревски допира многу социјални теми. Разбирливо, се сопнува неколкупати, но тоа може да се отпише и на дебитанскиот чекор, сепак чесната намера во сите филмски елементи ова го прават речиси незабележливо. Функционално сценарио, добра акатерска игра, проверени музички ефекти.

Во пакет со ова, непогрешлива сценографија и костимографија, а за искусниот директор на фотографија Дејан Димески, и овој пат камерата очигледно била вистинско задоволство.

Духовитоста, поточно црниот хумор, конечно во македонски филм не прозвучи глупаво во духот на „Хихириху“, туку точно како што е неговата намена, полесно да се проголта горчливата чинија на реалноста. И кога навистина тоа сè изгледа толку едноставно, ненаметливо влегува во свеста на гледачот, јасно е дека не било лесно да се сработи.

Минатата недела ја освои наградата на публиката на филмскиот фестивал во Солун. Работен е во копродукција со грчкиот филмски центар, а Ставревски не пропушти да каже дека наградата од Солун и соработката со Грција е само уште една потврда во прилог на тоа што секаде се препознава уметничкиот код и дека политиката со тоа нема никаква врска.

Благој Веселинов во улогата на Веле и Анастас Тановски – Саздо, Диме Илиев, Јордан Симонов, Александар Микиќ и преостанатиот дел од актерската екипа – внимателно избран кастинг и уште повнимателно одиграни улоги.

Рецептот за овој филм е можеби како оној на волшебниот колач со марихуана што во филмот лекува од рак, не е за секого, но помага.

„Исцелител“ предизвикува плацебо-ефект, тој нè потсетува колку е едноставно да се верува и да се направи добар филм исто толку колку што е едноставно да се биде среќен.

Ана Василевска