Нуркачи во височина: Љубица Гојковиќ, актерка

Пишува: Лилјана МАЗОВАЉубица Гојковиќ е дете на театарот. Откако памети за себе е во театарот, на сцената, во гримиорната, во салонот, во театарското бифе. Така е речиси откако се родила (1945, Куманово). Со театар ја заразил татко ì, актерот Ѓоко Николовски (се занимавал и со режија), кој е еден од неговите основачи, петтемина кои биле во првиот професионален состав на Народниот театар во Куманово, основан во јануари 1948 г., што работел и дотогаш, ама со аматерски или полупрофесионален статус.Љубица, или Буба, од најраното детство била во овој театар: како публика, како актерка, едно време и негов директор. Сега е на заслужената пензија и пак е во својот театар во Куманово. Игра во претстави што се поставуваат. Се случи своевиден исклучок/настан: на првата вечер на 44. Македонски театарски фестивал “Војдан Чернодрински” во Прилеп, на 5 јуни годинава, Љубица си ја прими наградата за животно дело “Војдан Чернодрински”, а само неколку вечери подоцна, пак, беше на сцената: како Султана во Тетовирани души на Горан Стефановски, во режија на Јани Бојаџи, со која Кумановскиот театар настапи во официјалната/натпреварувачка програма на годинашниот МТФ. Претставата на репертоарот е од септември 2008 година.Буба играла или игра и во други претстави на својот театар. Во него е и кога не игра, кога само наминува да го види театарот, да ги помириса неговите мириси, да се води со колегите од која било генерација, да дознае што ново се планира и дали ќе ја има и во новата поделба. Играла многу, ги поминала речиси сите премрежја на овој театар кои и не се малку. Буба секогаш со невиден жар и ентузијазам верувала дека доаѓаат подобри времиња. И доаѓале нови претстави, нова публика, нови радости и средби со ликови, текстови, режисери, нови колеги, нови генерации на секогаш љубопитната театарска публика во Куманово.Иако од дете била во Кумановскиот театар, официјално негов член е од 1966 г. Сè во нејзиниот живот е врзано за Куманово: се родила, се образувала, студирала, живеела, создавала во Куманово. Како и секоја добра актерка, особено во помала средина, има период кога играла во секоја нова претстава. Разни ликови на девојки, жени, борци, љубовници, мајки… Во сите тие ликови доминирала нејзината љубов, талент, сценичност, специфичната боја на јакиот глас. Има и една посебност: ако се стави во втор план нејзиното чувство за комика (што речиси им е вродено на кумановци), Буба секогаш кулминирала во таканаречените трагични ликови, затоа што секогаш умеела од себе да го извади најчовечното чувство − да ја доживее трагиката на личноста сместена во времето. Без разлика дали станувало збор за антички хероини, за ликови од светската или домашната класика, или од современата драмска литература. Ги одиграла и Софоклевата Електра во истоимената трагедија, Мајката во Дејството на гама зраците врз сенишните невени за која ја доби Ноемвриската награда на Куманово (1983), госпоѓата Говен во Реквием за калуѓерката од Фокнер, ликовите на мајките во Чест и Гаме оњер, ја играла Ташана, Рајна во Лет во место. Публиката иако секогаш ја сакала, најдолго и со генерации ја памети како Ленче во Бегалка. Чувството за хумор го изразувала и изразува низ разни хумористични серии, а добитник е и на награда токму за тие креации пак на своето Куманово, во 1995 г.Кога говори за театарот, исто како и на сцената, полна е со страст и со лични искуства и ставови. Го сака времето во кое таа, заедно со колегите, дневно била и на по две проби за нова или нови претстави, кога дневно играла и во две претстави пред полн салон публика. Зашто, освен во вечерните или претстави за возрасни, Буба одиграла и ликови во недобројни претстави за деца.Буба, онака витка, младолика, отворена кон сè што е ново, љуби на свој начин и да теоретизира/расправа за театарот. За тоа дека тој постојана еволуира, расте, зрее и се надградува; дека театарот никогаш нема да згасне, дека младите со време ќе се стекнат со страста и жарот што го имала таа и нејзината генерација. Верува и дека репертоарот на театарот мора да има разни содржини − драми, комедии, трагедии − дека публиката знае најдобро да го оцени доброто во репертоарот и најдоброто од актерот. Игра и верува дека во поделбата на новата претстава пак ќе има лик што таа ќе го одигра со својата посветеност и љубов на она за што го живеела и живее животот − театарот, нејзиниот Кумановски театар. Авторката е театарска критичарка и публицистка