Во четвртокот Пентагон се пофали дека против подземни тунели на “Исламска држава” во Авганистан била користена 10-тонскaта “Мајка на сите бомби” GBU-43. Тоа е најмоќното ненуклеарно оружје од американскиот арсенал, користени во борбени услови.

Резултатите сепак не се толку импресивни – иако бомбата чини 16 милиони долари, Убиени се наводно меѓу 36 и 82џохадисти, се зависи од изворот. Не е јасно и дали инфраструктурата била целосно уништена. Една од причините за тоа е дека GBU-43 е развиена со цел за расчистување на минирани полиња и низ области, кои потоа се користат за места за спуштање на хеликоптери.

Покрај тоа, според експертите, слично оружје има главно психолошки ефект, бидејќи тоа може да се пренесува само од модифициран транспортен авион МС-130 “Херкулес”, кој тешко може да јпробие посериозна ПВО на важен противнички објект.

Рускиот државен информативен портал “Спутник” не пропушта да забележи дека “Мајката на сите бомби” не е апсолутен шампион дури во американскиот арсенал. GBU-57A / B наречена МОП (од “Средство за пробив со голем набој”) “расчистува ” бункери до 60 метри под земјата или пробива 19 метри бетон. Тоа го прави 14 тона експлозив со далечинско насочување.

Првите испораки на GBU-57 почнаа во 2011 година, а како МОП се уште не е беше употребена во реална ситуација.

Руската медиумите наведува дека Москва има на располагање уште помоќно ненуклеарно оружје – “Таткото на сите бомби”.

Воздухопловна термобарична бомба со голема моќност е полесна, но ги уништува сите во радиус од 300 метри и нанесува штета на километри од детонација на облак од експлозивна мешавина, а освен тоа високата температура на согорување буквално “смрди” кислород. Таа е еквивалент на на 44 тона ТНТ или 12 пати повеќе од “Мајката”.

За разлика од неа, таа се уште не е употребана во борбени услови. Неговиот проблем е сличен со оној на САД бомбата – до целта треба да ја пренесе авион кој може да се пробие меѓу противвоздушната одбрана. Во случајот станува збор за стратешкиот самоубиец Ту-160, но и тој е целосно видлив за радарите и треба да лета на граничната ниска висина, за да не биде брзо пресретнат и соборен.

Артилериските системи немаат сличен проблем, а и традиционално на нив се е во падот и задачата да погоди најтешко утврдените точки на непријателски отпор. Тоа сепак не значи дека оној кој ќе ја донесе на бојното поле и со најголеми топови, веќе ја заработил битката. За време на Студената војна и од двете страни на железната завеса имаат развиено самоходни летала кои можат да испраќаат големокалибрени проектили на огромни растојанија. Целта – на непријателот да се пука со минијатурни нуклеарни полнења.

Русите се гордеат со 2С7 “Пион”. 203-милиметарска самооден топ кој е дел од арсеналот на Црвената армија од 1975 година. Покрај нуклеарни, таа може да испука на 50 километри и конвенционални 110 килограми проектили.

Како што од “Спутник” забележуваат, сепак, овој тип системи имаат сериозни недостатоци – тешко се водат кон целни оган при десетици километри одалеченост од целта, а нема многу погодни полигони за одржување на подготовката на пресметките и машината нема голем боевкомплект. Освен тоа “Пион” има потреба од добра противвоздушна прикриеност.

Тоа не им на руските вооружени сили и до денес да располагаат со околу 300 самоходки од овој модел. И покрај сите конфликти, во кои СССР и Русија учествувале во последните 40 години, “Пион” никогаш не бил на бојното поле. Русите имаат во својот арсенал и друго чудно и сеу ште недокажани во битка, но импресивно на хартија оружје – ракетнои торпедо “Шквал” усвоено како оружје во 1977 година

Првично имало 150-килотонова нуклеарна боева глава, но подоцна е развиен и конвенционална варијанта со систем за пат за дома. Се движи со 400 км / ч под вода … но треба да биде истрелано на само 13 километри. од целта. Тоа е “Ахилова петица” на “Шквал”, бидејќи истрелувањето на торпедо не поминува незабележано, а 13 километри. Се многу за зумирањето од страна на непријателски авиони .

Американските авионосачи напорно се опреми со нови базирани на подводни проектили системи за заштита, кои би им шанса против “Шквал”. Целта на сите овие оружја (а и на сите системи, чие постоење во моментот се чува во тајност) е не толку да даваат предност на бојното поле како да се подигне духот на своите и да ги намалуваат елан на непријателот.

Слично на нуклеарните бомби, тие имаат и друга функција – помагаат меѓусебно воздржување на двете најмоќни армии во светот. А тоа во денешните времиња на хибридни војни, геополитички поместувања и непредвидливи лидери е премногу потребно.Крај/мф/кс