Само оставете роман на маса и немојте ништо да сугерирате. Ако родителите сакаат детето да чита, не смеат да го форсираат. Мора да му остават на детето слобода самото да ја открие убавината на читањето. Дел од величественоста на читањето е токму слободата која тоа доживување го пружа: влез во туѓи животи, имагинација, истражување на далечни светови и откривање на големи авантури.

Критичарите на книжевноста расправаат дали одлуката за препораки за читање на публицистика наместо на фикција во американските средни училишта позитивно или негативно ќе се одрази на креирање на нови генерации на читатели.

Критичарката Наташа Варгас Купер неодамна поттикна незадоволство кај многу читатели, тврдејќи дека идејата за препорака на романи на учениците во средните училишта е лоша.

– Можеби романите не се најдобро средство за пренесување на идеи, големи теми и прашања, на хормонални, раздразливи и незрели тинејџери, на кои вниманието многу лесто се губи. Делата кои не се фикција, на пример книгите на Џон Кракер, Хантер С. Томсон и Џоан Дидион, ги сметам за прикладна форма за поттик на желбата за читање и пишување, како и вовлекување на младите умови во светот на книжевноста – смета таа.

Како аргумент го користи тоа, дека во времето кога одела во средно училиште не можела да ја сфати суптилноста на приказот на емоции на ликовите од романите и немала доволно искуство за идентификација со нив, па читањето всушност било површно.

Лаура Милер, колумнистка за Салон и авторка на книгата Скептичните авантури во Нарнија, се согласува со критичарката дека средношколците тешко можат да се поистоветат со ликови на пример од романот Гордост и предрасуди, но за неа романот Џејн Еир бил многу повеќе од обичен љубовен роман.

– Дури и во тоа време, романот ме воодушеви. Веднаш заклучив дека тоа е приказна за осамена презрена девојка без пријатели, која само со силата на карактерот успева да ја контролира својата судбина и да ги одбере своите патишта – вели Милер.

Варгас Купер, од друга страна, делумно ги обвинува несоодветните наставници во преполните и премалку финансираните установи, што погрешно ја насочувале и ја одвлекувале важноста за читање на фикции. Милер има поинаков став.

– Она што можело да делува позитивно на неа, можеби за мене било целосно промашена тактика и обратно. Книгите не се универзално наменети за сите видови на читатели, а успехот на педагогот во таа смисла се однесува на спој на добра книга со соодветен читател.

Современите родители вложуваат голем труд и ги пренесуваат своите фрустрации со страв дека нивното дете нема да го засака читањето, дека самиот чин на давање на книга во рака на детето, веќе станал стресен факт сам по себе.

Џоси Ливет, библиотекарка и блогерка за Паблиш Викли, неодамна напиша за 13 годишно девојче чија мајка практично плачела од фрустрации што не може ќерката да ја натера да чита, што и да и понудела. Откако разговарала со мајката за интересите на ќерката, Ливет сугерирала да проба со романот The Summer I Turned Pretty од Џени Хен.

– Само оставете го романот на маса и немојте ништо да сугерирате. Ако родителите сакаат детето да чита, не смеат да го форсираат. Мора на детето да се остави слобода самото да ја открие убавината на читањето. Дел од величественоста на читањето е токму слободата која ја пружа тоа доживување: влез во туѓи животи, фантазија, истражување на далечни светови и откривање на големи авантури. Идејата за читањето може да биде уживање – смета Ливет.

– Штета, иако некои родители можат да го искористат тој совет, целиот систем на едукација се движи во спротивна насока. Не постои ништо лошо во очекувањата средношколците да се научат на критичко читање на текстот, но фокусирањето на стандардизираните тестови е во спротивност со независноста и слободата која ја доживуваат луѓето кои сакаат да читаат – заклучи Милер.