Археолозите ја открија причината зошто познатата Индиска цивилизација траела неколку милениуми и можела да се прилагоди на долгите периодични епизоди на суша кои ја погаѓале долината на реката Инд, се наведува во статијата објавена во списанието Current Anthropology.

„Опстанувањето на повеќето древни цивилизации зависеле од еден од клучно важните фактори – достапот до водата. Проучувањата на тоа како нивните жители располагале со водата и ја користеле, помогнале да се сфатат како човештвото се приспособувало на новите ситуацијата и зошто многу луѓе продолжиле да се занимаваат со природното домашно производството, дури и ако за тоа немало неопходност“, вели Камерон Петри од британскиот универзитет Кембриџ.
Мистериите на Харапи

Индиската, или Хараписката цивилизација, една од трите најстари цивилизации, покрај староегипетсата и сумерската. Таа се појавила пред пет години во долната на реата Нил, на границата меѓу современите држави Индија и Пакистан и својот процут го доживеала во 2200-те години пред нашата ера. Во тој период се појавил системот на меѓуградската и „меѓународна“ трговија, планирање на градските населби, санитарните јазли, стандардизираните мери и тегови, а влијанието на Индиската цивилизација се раширила на целиот потконтинент.

По 1900 година пред нашата ера започнал нејзиниот пад, што научниците го поврзуваат со климатските промени, што се должи на ослабувањето на монсуните и станало постудено и посуво. Од друга страна, неодамна добиените податоци за климата на Земјите во последните десет илјади години, покажуваат дека климата во тој Индостан/Хиндустан радикално се менувала и во претходните историски епохи, што предизвикува спор меѓу научниците за тоа зошто Харапската цивилизација не исчезнала порано.

Петри и неговите колеги решиле да појаснат како цивилизацијата по долината на Инд успеала да опстои во текот на сушата. За тоа научниците започнале археолошки ископувања на брегот пресушеното езеро Котла-Дахар, покрај кое се наоѓала една од најголемите мегалополиси на тогашната хиндуска цивилизација, градот Ракхигари.

Слоевите климатска заштита

Петри и неговите колеги неодамна пронашле траги од необичен систем за одгледување на земјоделските култури, коишто укажуваат на тоа дека древните жители на долината на Инд истовремено одгледувале неколку видови житарки и зеленчуци. Тоа ги поттикнало научниците веруваат дека на сличен начин жителите на Рикхари и неговата околина се заштитувале од последиците од сушата.

По извршената анализа на податоците собрани во текот на ископувањата и сведоштвата за климатски состојби во Индостан во тој период, научниците забележале една заедничка карактеристика за сите градови и населби на Харапската цивилизација: сите тие располагалесо климатски зони, каде сезоната на дождовите во летниот и во зимскиот период се преклопувале.

Благодарејќи на тона, како што сметаат научниците, земјоделците во Ракхигари можеле да ги надминуваат периодичните суши, слабите летни родови надополнувајќи ги со подобрите приноси од зимските култури. Тавата тактика, според она што го покажуваат седиментите од дното на езерото Котла-Дахар, била практикувана околу 2200 пред нашата ера, коа монсуните остри и на подолг период ослабеле.

Врнежите дожд значително се намалиле и не се зголемувале во текот на следните 300 години, што довело до пресушување на езерото и, како што сметаат научниците, опустошување и иселување на жителите од градовите на неговите брегови.

„Ние веруваме дека локалното население почнале да го зголемува изборот земјоделски култури не само како резултат на климатските промени, туку и поради тоа што живееле во многу различни климатски зони. Тоа ги подготвило за промена на лимата во иднина и им овозможило да преживеат во изменетите услови, кои вообичаено излегувале од рамките на опстанокот на другите цивилизации“, заклучува Петри./крај/мф/сн