Некои настани од ова Охридско лето беа ин, некои беа офф а некои богами оут. По двенеделна (лична) пауза, еве ме повторно во центарот на културните случувања во државава, во Охрид

Кусиот излет на Акто4 во Битола ми даде можност да го видам постаментот за споменикот на Филип Втори на битолскиот плоштад, што го сметам за сериозна придобивка за сопствената едукација во архитектонско-артовско-историска насока…Значи, жал ми е ама го пропуштив концертот на моите омилени Свингл Сингерс. Причината секако лежи во тоа што ова е еден од ретките вокални состави кој успеал да го одржи своето реноме и покрај многуте персонални промени во составот во текот на изминатите четири децении. И има уште една причина поради која жалам за пропуштеното, тоа е мојот став кон а цапелла изведбата – можеби вокален жанр кој изискува најмногу од интерпретаторите. Го пропуштив и Крпен живот на Владо Цветановски, а албанскиот театар со Генералот на мртвата војска од Исмаил Кадаре ме пропушти мене (откажана претстава). Ме пропушти и пијанистот од Русијам Борис Березовски (откажан рецитал), а не го видов и турскиот гратски театар со Дервиш и смрт. И уште неколку пропуштени настани (сите по моја вина): Сликањето со бранови со Сергеј Андреевски; фалениот гудачки квартет Тартини од Словенија; камерниот хор св. Климент Охридски со диригентот Панче Јосифов; талентот во нагорна линија, виолинистот Максимилијан Брат од Шведска…Но, непростливо е тоа што го пропуштив настапот на јапонската виолинистка Мидори во чијашто биографија пишува дека на единаесетгодишна возраст настапувала со Њујоршката филхармонија под диригентство на Зубин Мехта. Таа е музичарката пред која по концертот во Тенглвуд славниот Леонард Бернштајн клекнал на колена во знак на одушевување и почит…Гледаме, слушаме, читаме.