Анализи
Пазете се од великата кинеска стратегија
Оние во безбедносниот сектор на САД стравуваат дали кинеската мултилатерална банка за развој би помогнала да се ослободи капитал за изградба на уште еден носач на авиони, дали би обезбедила пристаништа за тој носач или, можеби, ќе обезбеди доволно финансии за нови цевководи за гас и нафта кои би го заштитиле носачот од евентуално ембарго на горивата.
Минатиот месец 57 држави аплицираа да станат основачи на најновата кинеска креација: Азиската банка за инвестиции во инфраструктурата, АИИБ (Asian Infrastructures Investments Bank) со седиште во Пекинг. Навидум осмислена да помогне во финансирањето проекти кои би ги задоволиле азиските апетити за инфраструктура, АИИБ го стави Вашингтон во позиција да не знае како да одговори. Некои ѝ аплаудираат на Кина за тоа што презема поголема меѓународна одговорност и користи мека сила за да го помогне растот на Азија. Некои се спротивставија на овој потег, бидејќи го поткопувал економскиот поредок предводен од САД и ја користат помошта како алатка за туркање на кинеската стратешка агенда.
Во написот во Foreign Affairs „Кој се плаши од АИИБ?“, авторот Филип Липски детално го образложува ставот на првите. Тој тврди дека примарната загриженост на САД, дека АИИБ ќе им наштети на меѓународните кредитори и на нивните стандарди, е изместена. Кина, тврди тој, е многу повеќе статус-кво сила во однос на меѓународните институции отколку што мислат повеќето. Натаму, развојната помош е, „висококонкурентна и фрагментирана политичка област“ и донаторите, верува тој, тешко дека ќе вложат средства во каква и да е институција која би ги бркала само своите тесни интереси и не би била отчетна кон своите акционери. Во секој случај, пишува тој, Кина веќе е способна да „го поткопа квалитетот и кондицијата на која и да било од постоечките агенции за помош… многу поекспедитивно преку билатералната помош и прекуморските активности на своите државни претпријатија“. Вашингтон, заклучува Липски , би требало да ја прифати АИИБ, па дури и да ѝ се придружи на оваа институција за да може да учествува во обликувањето на политиките и практиките однатре.
Липски со восхит пишува за учеството на САД во АИИБ и нејзиниот импакт на меѓународните стандарди за зајмење, но безбедносните стратези на ова гледаат како на тактички прашања кои бледнеат во споредба со пошироките стратешки прашања. Кина сега дејствува надвор од дофатот на американското вето, способна унилатерално да го преобликува меѓународниот поредок. АИИБ ќе и обезбеди на Кина своевиден циклус од бенефити, проширувајќи го нејзиниот политички и економски авторитет ширум Азија и ќе ги помогне нејзините напори да го издигне јуанот на ниво на меѓународна резервна валута. А токму кинеските компании, со недостижното искуство во изградбата на финансиски достапна инфраструктура, ќе бидат во уникатна позиција да ги соберат бенефитите од почетната капитализација на АИИБ од 100 милијарди американски долари.
Ваквото „ни ќар, ни зијан“ претставување може да се чини непотребно макијавелистичко: мора ли Вашингтон на секој кинески напредок да гледа со непријателство и да верува дека сето тоа ќе биде на сметка на САД? Одговорот на тоа прашање, а и на тоа како треба Вашингтон да гледа на АИИБ, зависи од Кина и од целите на нејзината велика стратегија.
Точките на агендата
Замолете десетмина кинески академици да ја дефинираат кинеската велика стратегија и ќе добиете десет одговори. Во формална смисла, таа и не постои. А сепак, набљудувачите можат да препознаат кохерентни стратешки приоритети кои, ставени заедно, наликуваат на елементи на велика стратегија. Денес, првиот приоритет е со сигурност заснован на преокупираноста на Комунистичката партија со ублажување на клучните слабости во потрагата по стабилност и раст.
Брзиот економски раст уште одамна ја замени идеологијата како основен врзувачки агенс на кинескиот систем. Во време кога на Пекинг му е потребен раст повеќе од кога и да е за да ги намали трвењата во системот (здивена корупција, внатрешни борби во елитата, социјални и политички немири, еколошко уништување и масивни демографски предизвици), растот на кинескиот БДП е паднат на најниско ниво во последните 25 години.
Надворешно, Пекинг е исклучително чувствителен во поглед на ранливоста на увозот на енергенси кои ја одржуваат кинеската економија, од кои најголемиот дел мора да патува илјадници километри низ отворени мориња, патролирани од морнарицата на САД и низ тесното поморско грло кај теснецот Малака. Голата ранливост на овој увоз (особено во време на војна) е недозволива за кинеските стратези.
Оттаму, може да се претпостави дека целите на кинеската велика стратегија се да се дојде до различни и одбранливи извори на енергија и до брз раст поттикнат од постојан прилив на извозни пазари во сé поповрзаната Азија.
АИИБ ја има способноста да ги протурка и двете агенди, но таа е само еден прст од кинеската дланка која ја стиска Азија во сé постегната прегратка. Кинеските инвестиции во пристанишни капацитети долж Индискиот Океан, наречени „низа од бисери“, се другиот. Овој февруари кинеската државна компанија ја презема контролата врз „крунскиот бисер“, пакистанското пристаниште Гвадар. Уште еден прст е мрежата од нови цевководи за нафта и гас од Мјанмар (Бурма) до Казахстан и новите индустриски и комерцијални железнички врски распространети од западна Кина до Европа. Минатата година еден кинески товарен воз го изведе најдолгото непрекинато патување со воз во историјата, повратното патување долго 12.800 километри од кинеската провинција Жеиџанг до Шпанија, кое траеше 21 ден. Во меѓувреме, Русија и Кина ги преговараат деталите за најголемиот гасовод досега, кој заедно со договор за дотур на енергенси ќе вреди преку 40 милијарди долари. И конечно, Пекинг сé уште ги открива деталите од Иницијативата за новиот Пат на свилата, „Еден појас, еден пат“, амбициозна визија меѓусебно поврзана Азија, при што секој крак води назад кон кинеската економија.
Подемот на националистите
Постојат цврсти економски причини зад секоја кинеска иницијатива. И сами посебе нудат малку причини за тревога. Сепак, иницијативите без сомнеж ја зацврстуваат кинеската стратешка позиција, која станува се понепријатна кога ќе се спои со втората тема која избива на површината на кинеската надворешна политика. Таа е придвижена од бранот на национализам којшто кинеските лидери се обидуваат да го искористат како алатка, но кој се заканува да се прошири надвор од нивната контрола. Се чини дека кинеските лидери (барем привремено) се преокупирани од стабилноста и растот, но од сенката ѕиркаат сé повеќе неоимперијалистички амбиции.
Според светогледот на екстремните националисти, војската на САД ја има ефективно „избоксирано“ Кина по должината на „првиот островски синџир“, кој се протега од Јужна Кореја до Индонезија. Тие веруваат и дека САД тајно ги поттикнува тензиите меѓу Кина и нејзините соседи со цел да го сопре подемот на Кина. Оваа група поддржува поагресивно спротивставување на военото присуство на САД во регионот, промовирајќи тактики како што е малтретирањето на американските извиднички бродови во кинеската Ексклузивна економска зона (ЕЕЗ).
Националистите се дури и уште понетрпеливи да ги казнат соседите, како Јапонија, Виетнам и Филипини – па дури и Индија – за кои веруваат дека го злоупотребиле периодот на релативна слабост на Кина за да ја преземат контролата врз спорните острова во Јужното и во Источното Кинеско Море, како и територии долж копнената граница со Кина. Тие бараат поволна разрешница на овие територијални недоразбирања, ако треба и со сила. Подолгорочно гледано, многумина од нив се стремат кон некаква лабава рекреација на сателитскиот систем, во кој регионалните сили се толку зависни од Пекинг или под толку тешка присила, што ги става во состојба на крајна потчинетост кон Кина.
Не е јасно колку е Кина посветена до крај да ги истурка овие сценарија и во која временска рамка, но од 2008 година наваму, овие амбиции сé појасно и поинтензивно се рефлектираат во кинеската политика. Таа година, Пекинг направи суштинско промашување: ја протолкува глобалната финансиска криза како симболична смртна пропаст на САД и зора на стратешкото повлекување на Америка од Азија. Како резултат на тоа, наредните години светот посведочи на загрижувачки раст на едностраните провокации во Јужното и во Источното Кинеско Море, сé посилен хор од националистички реторики, воени издатоци неприлагодени кон растот на БДП, конфликти долж кинеско-индиската граница, сé почести судири со американските бродови во кинеската ЕЕЗ и „повраток на земјиште“ без преседан на спорните острови Спратли и Парасел.
Иако сето ова започна пред неговиот мандат, отворено националистичкиот кинески претседател Ши Џинпинг во голема мера ја прифати поагресивната поза. Кина на Ши нападно ја отфрли изреката од ерата на Денг Шиаопинг „сокри ја силата, купи си време“ во корист на самоуверено следење на „кинескиот сон“. А неговата промоција на слоганот „новата Азија за Азијците“ е многу несуптилен обид да се делегитимизира присуството на Америка во регионот.
Црвени линии
Од почетокот на веков, Вашингтон се определи за релативно претпазлив и консултативен пристап кон Кина. Загриженоста за човековите права и политичките слободи, дискриминаторската трговска политика и растечката милитаризација во најголем дел беа потиснати во име на поголемата визија: мирна интеграција на Кина во меѓународниот поредок предводен од Западот.
Овој пристап беше во голема мера успешен во менаџирањето на врските за време на претседателот Џорџ В. Буш. Ама не е толку успешен за претседателот Барак Обама. И претседателот носи одредена одговорност за ова, но тоа е, исто така, резултат на многу поуверената и понападната Кина во периодот по 2008 година. Оттогаш,одмерените одговори на Вашингтон кон постепените промени само предизвикаа уште повеќе тестирање на лимитите од страна на Кина.
Последично, во Вашингтон расте хорот на незадоволници кои повикуваат на промена во односот кон азискиот гигант. Еден неодамнешен извештај на Ешли Телис од Карнегиовиот совет и на Роберт Блеквил од Советот за странски релации, се залага за една храбра нова стратегија која, „смислено инкорпорира елементи кој го ограничуваат капацитетот на Кина погрешно да ја употреби својата растечка моќ“ и „се фокусира на балансирањето на подемот на кинеската моќ, наместо да се продолжи со асистирањето на нејзината доминација“.
Извештајот предупредува да се избегне „задушувањето“ во стилот на Студената војна, туку го повикува Вашингтон да го напушти дипломатскиот идеализам и да наметне пообемен арсенал од поттикнувачи, вклучувајќи: преференцијални трговски договори кои „свесно ја исклучуваат Кина“; режим на контрола на технологијата кој би спречил Кина да дојде до воен хардвер способен за „стратешки штети на високо ниво“ врз САД; и продолжување со градењето на капацитетот на САД и на нејзините сојузнички армии.
Извештајот е, можеби, премногу оптимистичен во својата убеденост дека „не постои можност“ некогаш да се изгради „мирна коегзистенција“ или „заемно разбирање“ со Кина. Постојат услови под кои двете сили можат да постигнат согласност која би ја почитувала недопирливоста на националните интереси и на двете земји, како и на соседите на Кина. Но, таа разврска во голема мера зависи од однесувањето на Кина и може, иронично, да биде забрзана од еден помускулест настап на САД. Она што видливо недостига е критичен меѓучекор: во една безбедносна сфера обремената со двосмисленост, САД мора да воспостават појасно дефинирани црвени линии со Кина.
Дефинирањето на тие црвени линии ќе се соочи со многу потешкотии. Ако се премногу либерални, САД ризикува да воспостави правила кои нема да може да ги наметне или, уште полошо, без причина ќе го испровоцира Пекинг и ќе придонесе кон неговиот националистички менталитет дека е под опсада. Ако се, пак, премногу конзервативни тие уште повеќе ќе го охрабрат авантуризмот на Пекинг и постојаните напори да го промени статус-квото во негова полза.
Проектите како АИИБ, кои инхерентно не носат закана, но се стратешки погодни за Кина, можат целосно да ги одбегнат црвените линии. САД има многу малку корист од спротивставувањето на таквите иницијативи, како што стана очигледно кога американските партнери се испотепаа да и се придружат на новата банка, наспроти замерките од Вашингтон. Ниту, пак, би требало да се заборави дека АИИБ и иницијативата за Новиот пат на свилата можат да го подигнат животниот стандард на милини луѓе во неразвиените делови на Евроазија. Сепак, наместо да ги гледа одделно, Вашингтон мора на овие иницијативи да гледа во контекст на кинеската велика стратегија и да ги осознае опасностите и можностите кои тие ги носат, ако таа стратегија заземе понационалистичка траекторија.
И покрај овие предизвици, дефинирањето на новите црвени линии е критично, зашто секој обид да се прифати поцврст пристап кон Кина ќе зависи од способноста на САД да формира широка коалиција на партнери. Од една страна, никогаш досега индо-пацификот не бил толку застрашен од подемот на Кина и позагрижен поради зголеменото американско присуство. Во исто време, ратсечката моќ и влијание на Пекинг сé повеќе ќе го отежнуваат постигнувањето на согласност околу поцврстиот настап кон Кина. Колку се појасни правилата, толку поприфатлив и полегитимен ќе биде новиот цврст пристап за партнерите на САД и поненападен за Пекинг. Вашингтон мора да биде доживеан помалку како субјективен арбитер, а повеќе како гарант на еден фер и конзистентен поредок заснован на правила./крај/мф/сс
Извор: Макфакс
©Makfax.com.mk Доколку преземете содржина од оваа страница, во целост сте се согласиле со нејзините Услови за користење.
Анализи
Силјановска vs Пендаровски: Кој добива, а кој губи во битката на социјалните мрежи и медиумите?
Претседателските кандидати Стево Пендаровски и Гордана Силјановска-Давкова најмногу се спомнуваат во медиумите, а најмалку се популарни меѓу твитерџиите. Во негативен контекст почесто е споменувана Силјановска на социјалните мрежи „Феjсбук“ и „Твитер“, но и во медиумите.
Ова го покажа првата сентимент-анализа на истражувачкиот центар на „Макфакс“, која се изработуваше во периодот од 1 до 9 април годинава. Процесот на изработка на анализата е базиран на компјутерски алгоритми и има задача да одреди во каков контекст (многу негативен, негативен, неутрален, позитивен или многу позитивен) е напишан одреден текст или дел од текстот.
Преку системот беа анализирани 220 медиуми, како и објавите и коментарите на над еден милион корисници на „Фејсбук“ и твитовите од 300 илјади профили. Тестирањата на платформата покажaа дека користените технологии даваат резултат со точност поголема од 80 проценти.
Според анализата, имињата на Силјановска-Давкова и на Пендаровски почесто се споменуваат во медиумите отколку на социјалните мрежи „Твитер“ и „Фејсбук“. Во првите девет дена од месецот тие биле споменати вкупно 3.515 пати. На „Фејсбук“ биле споменати речиси двојно помалку, а најмалку биле споменувани на „Твитер“.
Силјановска, според оваа анализа, најмногу била спомената на веб-порталите „Република“, „Курир“, „Инфомакс“ и на „Прес 24“, а Пендаровски на „Прес 24“, „Макпрес“, „24 инфо“ и на „Вечер“. Од инфографикот може да се види комплетната слика за тоа во кој медиум биле најмногу застапени двајцата претседателски кандидати.
Во однос на контекстот на споменување во медиумите може да се заклучи дека постои тесна разлика меѓу Силјановска и Пендаровски, иако кандидатката зад која стои опозициската ВМРО-ДПМНЕ предничи со негативните коментари.
Па, така, во многу негативен контекст Силјановска била спомената 201 пат, а Пендаровски 136 пати. Ако таа била спомната 914 пати во негативен контекст, Пендаровски во истиот контекст бил спомнат 778 пати. Тој предничи и во однос на неутралните спомнувања во медиумите, а Силјановска предничи во однос на позитивните споменувања. Тесна е разликата меѓу многу позитивните конотации, во кои биле ставени двајцата претседателски кандидати на кои се однесува анализата, во која за 8 споменувања предност има Пендаровски.
Според податоците од аналитичкиот центар на „Макфакс“, претседателскиот кандидат Пендаровски е попопуларен од Силјановска во однос на бројот на споменувања. Во многу позитивен или позитивен контекст меѓу твитерџиите тој е споменат 231 пат, а Силјановска 201. Во однос на тоа дали кандидатите се споменати во негативен или многу негативен контекст за нијанса води Силјановска, која е спомената 401 пат, а Пендаровски 389.
Слична ситуација може да се види и на „Фејсбук“, каде што Пендаровски има предност во однос на бројот на споменувања. Ако Силјановска била спомената 481 пат во многу негативен или во негативен контекст, Пендаровски е споменат 429 пати. Кај претседателскиот кандидат зад кој стои СДСМ поголем е бројот на позитивни или многу позитивни споменувања на социјалната мрежа „Фејсбук“.
Според сето ова, Силјановска има поголема вредност на вкупниот сентимент во негативен контекст на социјалните мрежи и во медиумите од Пендаровски. Важно е да се потенцира дека не станува збор за анкета што ги мери гласовите за кандидатите, туку за начинот на кој тие се прикажани и коментирани во интернет-просторот. Истражувачкиот центар на „Макфакс“ на почетокот на кампањата за претседателските кандидати спроведе анкета.
Целосната методологија за начинот на изработката на сентимент-анализите на истражувачкиот центар на „Макфакс“ е достапна на следниот линк.
Анализи
СЈО со детали: Како Камчев и Мијалков ги переле парите градејќи империја
Злосторничко здружение, кое функционирало повеќе од 8 години, од 2009 година, кога биле отворани и затворани фирми, перени милиони и милиони евра, биле менувани сопственици, бил купуван огромен имот, отворани фирми на офшор-дестинации за еднократна употреба, префрлувани пари преку кипарски банки, а потоа овие испрани пари влегуваат како основачки влогови за да формираат македонски фирми.
Вака накусо може да се опише случајот „Империја“ на специјалното јавно обвинителство (СЈО), каде што, меѓу другите, осомничени се едни од највлијателните луѓе во земјата, бизнисменот Орце Камчев и поранешниот директор на УБК, Сашо Мијалков.
Три месеци по почнувањето на истрагата, обвинителството излезе со детали за еден од најобемните предмети за кој засега е утврдено дека се испрани речиси 11 милиони евра.
Истрагата е проширена за „Графички центар“ и за „Медија принт Македонија“ (МПМ), извршени се претреси во фирмите, осомничените се испрашани и собрани се докази.
Соработката меѓу Македонија и Кипар е воспоставена, па сега, конечно, на виделина излегуваат и имињата на оние што се криеле зад офшор-фирмите преку кои се переле пари.
Од крајот на јуни до крајот на октомври 2018 година некои од осомничените од „Империја“ биле под посебни истражни мерки.
„Мијалков не беше под посебни истражни мерки, Камчев многу внимателно зборуваше по телефон, но не и другите осомничени“, велат од СЈО.
Без разлика како ќе се одвива понатаму истрагата за „Империја“, со оглед на тоа што статусот и истрагите на СЈО сè уште се неизвесни, оттаму велат дека собрани се речиси 90 отсто од доказите за случајот да може да продолжи понатаму.
Злосторничкото здружение се распаѓа кон крајот на 2017 и почетокот на 2018 година кога осомничените почнуваат да земаат кредити за да се раздолжат, но тоа не значи дека тука завршуваат и нивните поединечни активности.
Под лупа на СЈО е и фирмата поврзана со семејството Мијалкови, „Бест веј инвестмент“, формирана веднаш по обеледонувањето на таканаречените бомби во 2015 година, чиј сопственик е синот на Сашо Мијалков, Јордан. СЈО истражува како се ширел бизнисот и како оваа фирма успева да заработи огромни суми и да стекне голем имот само за три години работа. „Бест веј инвестмент“, ако во 2016 година имала приходи од 816 илјади евра, во 2017 година веќе приходите ѝ растат на 9,6 милиони евра, што само покажува дека независно кој е на власт, бизнисите на Мијалков работат со полна пареа.
Краен сопственик на мистериозната „Ексико“ бил Камчев
Центарот на истрагата за „Империја“ се познатата офшор-фирма „Ексико“ и бизнисменот Орце Камчев.
Истрагата утврдила дека зад првата фирма-мајка на „Ексико“, „Делта инвестмент“ од Белизе, всушност се крие таткото на Орце Камчев, Илија. Од оваа фирма, која поседуваше акции во големи акционерски друштва, а се јавуваше и како еден од сопствениците на атрактивните плацови на Водно, досега сите креваа раце и демантираа дека стојат зад неа.
Истрагата на СЈО утврдила дека по Илија Камчев, набргу како краен сопственик фигурирал и поранешниот директор на македонски „Телеком“, Жарко Луковски, а кога сопствеништвото на фирмата се сели во Америка, односно сопственик станува извесна „Калвус ЛЛЦ“ (Calvus LLC) од САД, крајниот сопственик е всушност Орце Камчев.
Од оваа американска фирма кон „Ексико“ се влеваат 1,6 милион евра како прилив, а дел од овие пари завршува на личната сметка на Камчев, додека со дел се купувани имот и земјиште во Гевгелија, на кое понатаму е предвидено да се градат казина.
Подоцна, а и до ден-денеска, сопственик на „Ексико“ е фирмата со швајцарски капитал „Т&МЈ инвестмент“ од Лугано, Швајцарија, фирма зад која оперативните сознанија покажале дека краен сопственик е член на семејството Мијалкови. Од швајцарската фирма кон македонската „Ексико“ немало никаков прилив или одлив на пари.
„Ексико“ не е единствената фирма преку која функционирало ова злосторничко здружение. Колку за пример, во истатата 2009 година офшор-компанијата „Хоспитал менаџмент груп ЛЛЦ’ од Кипар ја основа клиничката болница „Систина“. Понатаму, оваа компанија го продава имотот на друга офшор-компанија од Панама. „Орка холдинг“ го купува уделот од панамската, па повторно ѝ го продава на „Систина“, со што фактички Камчев внесува удел од „Хоспитал менаџмент“ од Кипар во Македонија.
Сомнежи за перење пари преку кипарски банки
Значаен дел од истрагата на СЈО за „Империја“ има и фирмата „Финзи“ – истата фирма за која во таканаречените бомби можеше да се слушне дека одела набавката за опрема за следење интернет-комуникации за МВР. Министерството, додека на чело на УБК беше Мијалков, наместо директно да ја набави изреалската опрема за прислушување, тоа го правела преку „Финзи“. Во текот на истрагата за случајот самоубиство изврши директорот на „Финзи“, Коста Крпач, во април 2016 година.
Сега истрагата за „Империја“ повторно допира до „Финзи“, фирма основана од „Финзи ЛЛЦ“ во САД. Краен сопственик на оваа компанија, според СЈО, повторно е Орце Камчев.
Во неколку наврати од „Финзи ЛЛЦ“ преку кипарска банка кон македонската „Финзи“ биле исплатувани 650.000 евра. Во тоа време, односно во 2009 година, директор на „Финзи“ во Македонија е Владислав Стајковиќ, брат на Небојша Стајковиќ, поранешен помошник-министер за информатичка технологија во МВР.
Овие пари понатаму влегуваат како основачки влог во „Систина кардиологија“, фирма што подоцна е преименувана во „Си-Фи-Кар“ („Систина“, „Финзи“, “Кара“). Во 2012 година, според СЈО, кога парите веќе се испрани, американската мајка-фирма се затвора и се отвора нова фирма, во која Крпач влегува како директор, а на истата сметка легнуваат парите од израелската донација за опрема за прислушување.
„Не купуваат компании за да работат со нив, туку за да извлечат што можат“
Многу компании, офшор, стотици папки со документи и изјави од сведоци содржи еден од најобемните предмети на СЈО – „Империја“. Од она што беше претставено пред новинарските екипи, неизбежен е заклучокот дека од досегашната истрага и собраните докази станува збор за класични примери за сомнежи за перење пари пред кои надлежните институции со години молчеле или се откажувале од гонење поради немање докази.
Дел од истрагата е отстапен и на купувањето на „Бетон Штип“ од страна на ТИМ ДОО, „Орка холдинг“, „Езимит“ ДООЕЛ и „Ексико“.
„Кога тие купуваат компанија, не ја купуваат за да ја работат, туку да извлечат што може од имотот на компанијата“, велат од СЈО.
Па, така, и овој пат сознанијата говорат дека од „Бетон Штип“ се извлечени 4 милиони евра, односно газдите ги тераат акционерите со парите да купуваат имот, а понатаму како што се извлекуваат парите, така се инвестираат во други зделки за што патем говорат и последните информации дека речиси 250 работници веќе ги напуштаат работните места од „Бетон Штип“ и истовремено преку суд си ги бараат неисплатените плати за последните четири месеци.
Дел од истрагата го опфаќа и „Фершпед“, односно од моментот кога Кираца Трајковска, која беше еден од мнозинските акционери во “Фершпед“, поради долг во Еуростандард банка, преку посредник побарала кредит од Стопанска банка АД Битола. Камчев, кој е дел од Управниот одбор на банката, наместо кредит, според СЈО, на Трајковска ѝ понудил преку физички лица да ѝ бидат префрлени парите по што биле ослободени нејзините акции од „Фершпед“.
За да им ги продаде акциите на странски инвеститори, таа го ангажирала брокерот Јованче Тасковски. Но, за нејзината намера дознал Штерјо Наков, кој побарал помош од Мијалков, со цел тој да ги купи акциите. Мијалков се договора со Камчев да ја изиграат, па без нејзино знаење, според СЈО, Ненад Јосифовиќ ги продава акциите на физички и правни лица поврзани со Наков за 4 милиони евра повисока цена од реалната. Парите од зделката завршуваат во фирма чии сопственици се „Ексико“, „Орка холдинг“ и „Тимох“.
Во делот од истрагата за „Империја“ влегуваат и стари случаи, кои претходно во обвинителствата завршувале со откажување од гонење поради немање доволно докази. Таков пример е истрагата за „пропаѓањето“ на „Орка спорт“, „Орка текстил“ и други фирми во сопственост на сега покојниот Илија Камчев. Данокот се избегнувал да се плаќа преку лажни стечаи, обезвреднување на имотот и формирање офшор-компании, а потоа парите „чисти“ биле внесувани во земјата, односно целиот имот бил пренесуван на новоформирани компании.
На овој начин, впрочем, и се градела целата империја – преку лојални соработници, изигрување на законитe и формирање компании за еднократна употреба.
Како ќе заврши истрагата и дали случајот ќе добие епилог останува неизвесно. Засега Орце Камчев и Сашо Мијалков се во домашен притвор, а конечниот збор ќе го каже Врховниот суд.
Освен Камчев и Мијалков, осомничени во случајот „Империја“ се и Ратка Куноска-Камчева, мајка на Камчев и неизвршен член на Одборот на директори на „Орка ходинг“, Кристина Камчева-Стојческа, сестра на Камчев и неизвршен член на Одборот на директори на „Жито полог Тетово“, Лилјана Гајдоска, правник во фирмите на Камчев, неизвршен член на Одборот на директори на ЗК „Пелагонија“, Тодор Мирчевски, директор на „Ексико“, Владислав Стајковиќ, сопственик на НВСП, доскорешен директор на „Мобико“ и поранешен директор на „Финзи“, Ванче Мијалчев, извршен директор на „Бетон Штип“, Јованче Тасковски, брокер, и Дејан Јанев од „О.Т.Е. инвест“.
Анализи
Политиката го подели СЈО на табори
„Чарлиевите ангели“ ги нема. Катица Јанева, Ленче Ристоска и Фатиме Фетаи речиси една година не се појавуваат на заеднички прес-конференции. Во јавноста и на социјалните мрежи сè погласни се критиките за работата на специјалното јавно обвинителство и ослабената доверба во оваа институција.
Три и пол години по формирањето, целосен судски епилог има само за два случаја а сè погласни се шпекулациите дека во СЈО владее поделеност на обвинителите на табори, кои меѓусебно не се согласуваат за дејствувањето на ова обвинителство, па тие разлики во мислењата лесно се забележливи и во јавноста.
Трите жени, кои беа симбол за СЈО, ретко може се видат заедно во јавноста, а речиси една година Ленче Ристоска и Фатиме Фетаи не даваат заеднички изјави. Според нашите извори, со слични ставови на една страна биле обвинителките Катица Јанева и Лиле Стефанова, а на друга Ленче Ристоска и Фатиме Фетаи.
Од друга страна, сè поприсутна во јавноста е главната специјална обвинителка Катица Јанева, која, според најавите, во вторник ќе се појави на „1ТВ“, каде што заедно со обвинителите Лиле Стефанова и Трајче Пеливанов треба да одговараат и на прашања од гледачите. Токму во фирмата сопственик на „1ТВ“, „БМЈ медиа груп“, работи синот на Јанева, младиот гевгеличанец Лазар Јанев, за кого веќе беше објавено дека пред вработените бил претставен како директор на правна служба. Пред точно два месеца Јанева беше гостинка на „1ТВ“ и се фотографира со сопственикот на телевизијата, Бојан Јовановски, со назнака дека станува збор за работен состанок.
Во СЈО во последната година во целост се смени практиката на комуникација со јавноста. Последната прес-конференција СЈО ја одржа на 21 март минатата година.
Повеќе нема брифинзи со новинари, а на обвинителките Ристоска и Фетаи не им е дозволено да даваат интервјуа и изјави. Целосна затвореност владее и во однос на истрагите. Случајот „Империја“, во кој, меѓу другите, се осомничени и бизнисменот Јордан Камчев и ексдиректорот на УБК, Сашо Мијалков, беше отворен пред повеќе од 2 месеца, а од СЈО нема дополнителни информации, освен дека истрагата е сложена.
Сите обиди на „Макфакс“ да обезбедат брифинг за случајот беа залудни. Новинарите меѓу себе коментираат дека ова обвинителство, кое наметна транспарентно работење, последнава година се затворило, иако обвинителите поминале серија обуки за комуникација со јавноста. Тоа остава простор за шпекулации во постапувањето по предметите на обвинителството. Од друга страна, во редовното Обвинителство се спроведува тренинг за односи со јавноста на обвинителите.
Според нашите информации, во специјалното јавно обвинителство меѓу некои од вработените владее незадоволство од начинот на работа, особено по последните политички случувања, амнестии и повици за помирување, кои во голем дел влијаат и врз актуелните предмети што се во судска постапка, но и на оние што се во истрага и предистрага, а во кои, меѓу другите, се вклучени и Сашо Мијалков, Елизабета Канческа-Милевска, Али Ахмети, Бујар Османи.
Ексминистерката за култура, КанческаМилевска, е инволвирана во предистрагата за предметот „Скопје 2014“, кој е еден од најобемните предмети на СЈО, за Мијалков се водат повеќе судски постапки, а предметот за агенцијата за обезбедување СГС е во предистрага.
Во процесот на помирувањето наголемо се споменуваа и измените во Кривичниот законик, односно член 353, став 5, кој ја регулира злоупотребата на службената положба преку јавните набавки. Доколку дојде до промена на овој член, како што беше најавувано, помали казни или ослободување од одговорност ќе добијат голем број обвинети во случаите на СЈО, меѓу кои и Мијалков.
Уставниот суд сè уште не расправал по иницијативата на адвокатот Еленко Миланов, кој бара судиите да се произнесат за овој член од Кривичниот законик.
Сите овие политички инволвирања, кои допираат и до СЈО, според нашите извори, довеле до голем раздор во работата на институцијата, која има годишен буџет од 3,7 милиони евра. Некои од обвинителите се разочарани од фактот што нивните предмети и нивната работа зависат исклучително од тековната политичка ситуација, па токму затоа во последниот период и не се работи на нови предистраги бидејќи се чека исходот од тоа што ќе се случува со институцијата и дали евентуално одредени функционери од претходната, но и од актуелната власт, ќе избегнат одговорност.